Zaburzenie wyrzynania zębów siecznych przyśrodkowych szczęki – opisy przypadków i przegląd literatury

Podsumowanie

Zatrzymanie stałych zębów siecznych jest defektem estetycznym, który może stanowić powód niskiej samooceny pacjenta i problem natury psychospołecznej, jak również problem funkcjonalny zaburzający prawidłowy rozwój wyrostka zębodołowego szczęki i otaczających struktur. Pomimo iż występowanie tej anomalii jest rzadkie, to ze względu na wagę problemu oraz możliwe szkodliwe następstwa istotne jest wnikliwe przeprowadzanie badania klinicznego, które pomoże wiarygodnie i sprawnie wykryć nieprawidłowości. Niezwykle ważne jest bowiem jak najwcześniejsze postawienie rozpoznania, co wpływa na lepsze rokowanie prawidłowego wyrznięcia i wprowadzenia zęba do łuku oraz przywrócenia prawidłowego rozwoju. Szybka interwencja terapeutyczna jest kluczowa dla młodego, rosnącego pacjenta, ponieważ pozwala na uniknięcie negatywnych konsekwencji, których można się spodziewać, gdy leczenie nie zostanie wdrożone we właściwym czasie. Późna diagnoza może ujawnić już niekorzystne położenie zęba zatrzymanego lub nasilony – na skutek długotrwałego ucisku tkanek sąsiednich – stopień dilaceracji korzenia. W rezultacie utraty rokowania na wprowadzenie do łuku pojawia się konieczność ekstrakcji i ortodontycznego zamknięcia luki albo ekstrakcji i uzupełnienia braku protetycznie bądź drogą autotransplantacji przedtrzonowca [12- 15], co jest skomplikowane biomechanicznie i kosztowne.

W przypadkach rokujących na wprowadzenie do łuku, do odtworzenia miejsca i sprowadzania zatrzymanych siekaczy można wykorzystać aparaty wyjmowane i stałe, tak jak w prezentowanych przypadkach [18, 22-25]. Możliwe jest także użycie miniimplantów, które dostarczają zakotwienia – bezpośredniego i pośredniego – dla sprowadzenia zęba zatrzymanego oraz umożliwiają zminimalizowanie efektów ubocznych ekstruzji, takich jak intruzja zębów w jednostce kotwiącej czy nachylenie p...