Zasady szlifowania zębów pod uzupełnienia stałe pełnoceramiczne

Zasady preparacji pod wkłady i nakłady, nadkłady (inlay, onlay, overlay)

Wkłady indywidualne służą do odbudowy rozległych ubytków w obrębie zębów bocznych i są wskazane w przypadku dużego próchnicowego zniszczenia zęba (7). Umożliwiają odbudowę punktów stycznych oraz zabezpieczenie pozostałej struktury zęba, np. po leczeniu endodontycznym, jeżeli nie ma możliwości odbudowy bezpośredniej materiałami kompozytowymi. Mogą być również wykonywane jako element utrzymujący protez częściowych. Trwałość wkładów zależy od dokładności ich wykonania, na którą składają się: właściwy dobór materiału, z którego są wykonane, właściwy kształt, dopasowanie do ścian ubytku, odtworzenie punktów stycznych i kształt powierzchni żującej zęba (8).

Główne założenia preparacji pod wkład obejmują ukształtowanie płaskiego dna, prostopadłego do długiej osi zęba i ścian bocznych równoległych do tej osi lub lekko rozbieżnych w kierunku powierzchni żującej (7). We wkładach ceramicznych zaleca się utworzenie rozbieżności 6-15° (9). Wszystkie ściany muszą być gładkie, bez podcieni. Dokładna ilość tkanki, jaką należy zebrać z poszczególnych powierzchni, jest zależna od rodzaju materiału, z jakiego wykonujemy wkład. Właściwa redukcja okluzyjnej powierzchni wynosi minimalnie 1,5 mm do 2 mm. Zapewnia ona optymalną odporność na złamanie. Grubość porcelany nie powinna być większa niż 2,5 mm (10). W przypadku nakładów guzki należy obniżyć zwykle o około 2 mm. W metodzie CAD/CAM nie poleca się wykonywania uzupełnień cieńszych niż 1,3 mm (8), a granice preparacji zawiera się w obrębie szkliwa. Preparacja powinna cechować się zaokrąglonymi granicami dla uzyskania lepszej adaptacji brzeżnej (10). W zależności od klasy ubytku, która jest wskazana do rekonstrukcji za pomocą wkładu, konieczne jest wprowadzenie pewnych modyfikacji. I tak przy opracowanym ...