Zespół taśm owodniowych – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Zespół taśm owodniowych, nazywany także zespołem pasm owodniowych ABS (amniotic band syndrome), dysplazją Streetera, taśmami Simonarta, zespołem ADAM (amniotic deformity adhesions mutilations) czy zespołem TEARS (The Early Amnion Rupture Spectrum), jest wadą wrodzoną, która spotykana jest stosunkowo rzadko w praktyce położniczej – około 1:5000-15 000 żywych urodzeń. Wada ta nie ma jednorodnego obrazu klinicznego, rodzaj i rozległość następstw występowania taśm zależy od czasu ich powstania oraz ich umiejscowienia w stosunku do płodu. Pasma owodniowe, które mogą stać się zagrożeniem dla zdrowia i życia płodu powstają już w pierwszym trymestrze ciąży – począwszy od cienkiej błony owodni, która powstaje około 7. dnia rozwoju zarodka. To właśnie z jej elementów, które najprawdopodobniej powstały z jej pęknięcia między 4. a 18. tygodniem ciąży, powstają taśmy owodniowe. Szkodliwość ich występowania polega na tym, iż owijają się one wokół prawidłowo rozwijających się kończyn lub innych części ciała płodu, powodując ich deformację lub wewnątrzmaciczną amputację. Trzy najczęstsze wzorce to zespół pasm owodniowych charakteryzujący się zajęciem jednej lub więcej kończyn; kompleks kończyna-ciało-ściana; zespół pasm owodniowych charakteryzujący się nieprawidłowościami głowy i twarzy (nieprawidłowości twarzoczaszki), wadami mózgu i poważnymi wadami rozwojowymi rąk i nóg. Objawy związane z zespołem pasm owodniowych różnią się znacznie w zależności od niemowlęcia. U niektórych niemowląt rozwijają się jedynie łagodne deformacje; u innych rozwijają się poważne, a nawet zagrażające życiu wady rozwojowe (1-3).

Najczęściej dotknięte są ręce i nogi, rzadziej zajęte są głowa, w tym twarz. U niektórych pacjentów zdeformowaniu ulegają także różne narządy wewnętrzne. Większość niemowląt z zespołem pasm owodniowych ma deformacje rąk i nóg lub palców u rąk i nóg. Może...