Adhezyjna odbudowa zębów trzonowych po leczeniu endodontycznym przy pomocy endokoron – opis przypadków

Endokorony stają się coraz popularniejszymi rozwiązaniami do odbudowy zębów bocznych. Jest to rodzaj nakładu zakotwiczonego w komorze zęba, który może być wykonany z ceramiki lub technicznego materiału kompozytowego (8-13). Uzupełnienia takie cementowane są adhezyjnie (4, 5, 12-16).

Należy pamiętać, że ząb kwalifikowany do takiej odbudowy musi posiadać zachowaną przynajmniej jedną ścianę, a pozostałe powinny znajdować się naddziąsłowo, by dawać możliwość szczelnego założenia koferdamu w celu adhezyjnego zacementowania wkładu (1, 9, 12). Jeśli któraś z opracowanych ścian znajduje się poniżej linii dziąsła, należy wykonać kompozytową nadbudowę – tzw. deep margin elevation (12). Stosunkowo duża komora zębów bocznych zapewnia dobrą retencję dla utrzymania zrębu koronowego (2). Wszystkie podcienie w przygotowanym zębie powinny zostać wypełnione materiałem kompozytowym (1, 7, 13, 16). Również dno komory należy pokryć, np. płynnym materiałem kompozytowym, który zabezpieczy ujścia kanałów, jak również pomoże w lepszym rozłożeniu sił oddziałujących na ząb (5). Bukiet (18) nazywa to rozwiązanie pochłaniaczem sił. Bezpieczna grubość endokorony na powierzchni zgryzowej powinna wynosić co najmniej 1,5 mm (1, 5, 11-13). Większość badaczy sugeruje pokrycie wszystkich guzków zęba takim nakładem (1). Do zalet endokoron należą m.in. bardzo oszczędna preparacja, pozwalająca na zachowanie jak największej ilości tkanek własnych zęba oraz brak ingerencji w tkanki korzenia (4, 7, 12, 13). Zmniejsza to ryzyko zakażenia kanałów korzeniowych czy wykonanie perforacji w korzeniu (3, 8, 10). Zachowanie podczas szlifowania struktur naddziąsłowych zęba ma również znaczenie dla ochrony przyzębia (7, 12, 17). Endokorony są wykonywane w formie monobloków (10, 13, 15). Zapobiega to występowaniu skurczu polimeryzacyjnego oraz unika się połączenia różnorodnych materiałów użytych do odbudowy (3, 4, 8). Według prz...