Alergeny w protetyce stomatologicznej i ich alternatywy
Metale
Stopy metali są w praktyce stomatologicznej podstawowym materiałem służącym do wykonywania protez stałych i niektórych elementów protez ruchomych. Przewlekła ekspozycja na metale może powodować uczulenia i inne niepożądane skutki uboczne (m.in. elektrometalozy). Pacjenci dotknięci alergią są rutynowo diagnozowani za pomocą testu naskórkowego (płatkowego). Jednak takie badanie może wywołać fałszywie dodatnie (drażniące) reakcje i samo w sobie może uczulać lub zaostrzać objawy. Alternatywnie można zastosować test transformacji limfocytów (LTT, MELISA). W opisywanym badaniu LTT-MELISA reaktywność najczęściej występowała w przypadku niklu (68,2%), następnie: kadmu (23,7%), złota (17,8%), palladu (12,7%), nieorganicznej rtęci (11,4%), molibdenu (10,8%), berylu (9,7%), dwutlenku tytanu (4,2%), ołowiu (3,7%) i platyny (3,4%) (14). Nikiel jest powszechnym środkiem uczulającym spośród wszystkich metali. Kliniczne oznaki i objawy alergii na nikiel obejmują: uczucie pieczenia, złuszczanie warg, kątowe zapalenie warg, rumień wielopostaciowy, zapalenie przyzębia, grudkową wysypkę okołoustną, utratę smaku lub metaliczny posmak w ustach, a także drętwienie i bolesność języka (15). Nietypowym objawem reakcji alergicznej na nikiel może być przerost błony śluzowej jamy ustnej (16). Alergia na nikiel jest często związana z reaktywnością chromu i kobaltu. Jedna trzecia wszystkich osób uczulonych na nikiel wykazuje również reakcje na kobalt, co jest określane jako alergia sprzężeniowa. Kobalt jest silnym alergenem i często jest opisywany jako alergen kontaktowy. Pojedyncze reakcje na kobalt bez jednoczesnych reakcji na nikiel i chrom są raczej rzadkie. Uczulenie mieszaniną niklu i kobaltu prowadzi do zwiększonej odpowiedzi immunologicznej na nikiel, a w szczególności na kobalt (17). Zaobserwowano nie tylko częste występowanie łącznej [...]
