Badanie kliniczne w chirurgii stomatologicznej. Część 2

Badanie ślinianek

Przechodząc następnie do ślinianek, za pomocą wzroku należy ocenić ich symetrię (powiększenie), a przy pomocy badania palpacyjnego ocenić ich spoistość, bolesność, powierzchnię, odgraniczenia oraz przesuwalność względem skóry i podłoża. Oceniamy obecność guzów, przetok, kamieni ślinowych. W tym miejscu istotne jest, aby pamiętać, że guzy ślinianki przyusznej umiejscawiają się najczęściej przed i ponad kątem żuchwy oraz w okolicy przedusznej, powiększenie ślinianki podżuchwowej manifestuje się jako uwypuklenie występujące spod trzonu żuchwy, natomiast obrzęki ślinianek występujące w czasie jedzenia świadczą o kamicy ślinianki i częściowej lub całkowitej niedrożności przewodu wyprowadzającego (1, 4, 5). Czynność ślinianek przyusznych badamy poprzez osuszenie gazikiem błony śluzowej policzka w okolicy brodawki przyuszniczej na wysokości drugiego zęba trzonowego. Wykonujemy ruch masujący od zewnątrz wzdłuż przebiegu przewodu Stenona i obserwujemy wydzielinę na brodawce (fizjologiczna ślina, wydzielina śluzowo-mleczna, mętna, ropa, brak wydzieliny). Brodawki mogą być zaczerwienione i obrzękłe przy stanach zapalnych. Badanie należy przeprowadzać przez porównanie z drugą ślinianką. Technika badania czynności ślinianek podjęzykowych i podżuchwowych opiera się na tych samych zasadach i polega na osuszeniu gazikiem błony śluzowej w okolicy mięska podjęzykowego. Wykonujemy ruch masujący od wewnątrz wzdłuż przebiegu przewodu Whartona i obserwujemy wydzielinę (fizjologiczna ślina, wydzielina śluzowo-mleczna, ropa, brak wydzieliny). W stanach prawidłowych ślina jest wodojasna, wydziela się kroplami lub wytryskuje z przewodów. Jednocześnie możemy wyczuć obecność złogów w przewodzie wyprowadzającym ślinianki podżuchwowej oraz w miąższu ślinianki podjęzykowej (1, 4, 5).

Badanie zatok sz...