Całkowita rekonstrukcja okluzji z zastosowaniem uzupełnień protetycznych częściowo podpartych konwencjonalnych i mocowanych w oparciu o precyzyjne elementy mocujące

Opis przypadku

Mężczyzna, lat 45, zgłosił się do leczenia protetycznego z powodu rozległych braków zębowych oraz nieestetycznego wyglądu uzębienia resztkowego (fot. 1-2). Pacjent użytkował dwa mosty trzypunktowe w szczęce, żuchwa nie była zaopatrzona żadnym uzupełnieniem protetycznym. W badaniu klinicznym stwierdzono starcie zębów o znacznym nasileniu (TWI 2. stopnia wg Smitha i Knighta) (7), liczne ubytki próchnicowe oraz zaniżoną wysokość zwarcia. Zaproponowano dwie opcje leczenia:

1. Zaopatrzenie pozostałych w jamie ustnej zębów koronami protetycznymi oraz uzupełnienie braków przy pomocy prac stałych wspartych na implantach.
2. Wykonanie mostu protetycznego z zasuwami i protezą szkieletową bezklamrową w szczęce, zaopatrzenie żuchwy protezą szkieletową klasyczną. Pacjent zdecydował się na drugi wariant leczenia.

Jako pierwszy etap leczenia – jak zawsze w tego typu przypadkach – zaplanowano sanację jamy ustnej. W ramach postępowania przedprotetycznego, w oparciu o badania radiologiczne i wewnątrzustne nadmiernie zniszczone zęby szczęki (lub korzenie zębów) 17, 16, 12, 22, 34, 35, 45 i 48 zakwalifikowano do ekstrakcji. Siekacze centralne (11, 21) oraz pierwszy lewy przedtrzonowiec (24) wyleczono endodontycznie, po wcześniejszej eliminacji wszystkich ognisk próchnicy. Do właściwego leczenia protetycznego przystąpiono po wygojeniu się ran poekstrakcyjnych. Zarówno w wywiadzie i badaniu klinicznym nie stwierdzono objawów dysfunkcji narządu żucia, a zmierzona szpara spoczynkowa wynosiła >6 mm. W związku z brakiem objawów świadczących o zaburzeniach mięśniowo-stawowych zadecydowano o przeprowadzeniu leczenia jednoetapowo (7). Pobrano wyciski alginatowe szczęki i żuchwy w celu przygotowania wzorników zwarciowych oraz wyciski silikonowe j...