Chirurgiczne wydłużenie korony klinicznej. Opis przypadku

Opis przypadku

Na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego u pacjentki nie stwierdzono przeciwwskazań do wykonania zabiegu. Pacjentka była ogólnie zdrowa, nie zażywała żadnych leków.

U pacjentki w badaniu przedzabiegowym nie stwierdzono choroby przyzębia, szerokość dziąsła zrogowaciałego była wystarczająca do przeprowadzenia planowanego zabiegu (>3 mm po cięciu paramarginalnym). Stwierdzono zaburzenie w stosunku szerokość – długość koron klinicznych zębów przednich szczęki. Proporcja siekaczy przyśrodkowych wynosiła 100% (tj. 8 mm/8 mm). Planowano osiągnięcie wydłużenia koron u pacjentki o 2 mm (fot. 1).

Zabieg wykonano w znieczuleniu nasiękowym. W okolicy zębów 13, 11, 21, 23 wykonano cięcie paramarginalne (cięcie półksiężycowe), z zachowaniem analogii do pierwotnego kształtu linii dziąsłowej (fot. 2). Punktem odniesienia była prawidłowa proporcja siekaczy centralnych i w stosunku do niej dokonano korekty przebiegu girlandy dziąsłowej, uwzględniając, że zęby 13 i 23 będą modelowane na wzór anatomiczny odpowiednio zębów 12 i 22.

Następnie wykonano cięcie rowkowe (w celu odpreparowania płata śluzówkowo-okostnowego pełnej grubości), uwalniając przednią część brodawek międzyzębowych – przecięto tzw. przełęcz brodawki (fot. 3). Cięcia starano się wykonywać w taki sposób, aby były jak najmniej traumatyczne dla brodawek międzyzębowych. Płat śluzówkowo-okostnowy preparowano na tępo przy użyciu raspatora. Po odpreparowaniu płata wykonano pomiar odległości pomiędzy brzegiem wyrostka i docelowego brzegu dziąsła zgłębnikiem periodontologicznym UNC15 (fot. 4). Wykonano alweoplastykę powierzchni przedsionkowej wyrostka zębodołowego bez naruszenia kości powierzchni międzyzębowych w celu uzyskania dostatecznej szerokości bi...