Czynniki wpływające na sukces implantacji miniśrub ortodontycznych – przegląd piśmiennictwa

Motoyoshi i wsp. (14, 15) wykazali w badaniach zależność między grubością blaszki kortykalnej kości a współczynnikiem sukcesu implantacji (ryc. 2a-b). Dla blaszki korowej poniżej 1mm maleje wskaźnik powodzenia przy wzroście stresu naprężeniowego. Wskaźnik sukcesu implantacji znacząco wzrasta przy blaszce korowej o grubości powyżej 1 mm. Lee i wsp. (12) przeprowadzili badania, umieszczając MI (długość: 6 mm, średnica: 1,5 mm i 2 mm) w kościach piszczelowych królików. Miniśruby z większą średnicą powodowały większe mikropęknięcia kości, wpływając na remodelowanie i zmianę stabilizacji MI.

Na sposób implantacji wpływa rodzaj miniśruby. Stosowane są dwa rodzaje miniimplantów – samogwintujące (self tapping, STI) i samonawiercające (self drilling, SDI). Pierwsze przy wprowadzaniu do kości wymagają użycia wiertła pilotażowego, w przypadku drugich cienko zakończony koniec w większości przypadków umożliwia wkręcenie śruby bez nawiercania blaszki. Można także wprowadzić MI self-drilling, nawiercając jedynie grubą blaszkę korową bez nawiercania kości gąbczastej. Niezależnie od typu śruby stabilizację uzyskują dzięki mechanicznej retencji kości. Kim i wsp. (17) w badaniu eksperymentalnym wykazali, że miniimplanty samonawiercające (SDI) mają mniejszą ruchomość i większy kontakt kość–metal. Liou i wsp. (18) wykazali podobne zachowanie obu typów miniśrub obciążonych w rejonie kości jarzmowej. Park i wsp. (19) wykazali, że metoda samonawiercająca (self-drilling) nie może być rekomendowana przy grubej i gęstej blaszce kortykalnej (m.in. rejon zatrzonowcowy w żuchwie). Metoda z nawierceniem blaszki wiertłem pilotażowym (prerilling) jest preferowana w celu uniknięcia złamań śruby czy też kości. Nawiercenie blaszki kortykalnej jest wymagane wszędzie tam, gdzie blaszka korowa kości ma grubość powyżej 1,5 mm...