Dwuetapowe leczenie pacjenta z hipodywergencyjnym tyłozgryzem klasy II szkieletowej i brakującym kłem w szczęce. Opis przypadku

Zdjęcia zewnątrzustne wykonane po leczeniu wykazały, że profil został wyrównany, a kontur brody i ust oraz kompetencja wargowa polepszyły się. Nie zaobserwowano obciążenia warg. Łuk uśmiechu był w harmonii z dolną wargą oraz udało się zredukować ekspozycję dziąseł, w ramach której zaobserwowano normalne rozłożenie przednio-tylne. Zdjęcia wewnątrzustne potwierdziły właściwe wyrównanie zębów; rozbieżność linii środkowej utrzymała się na poziomie 1 mm. Leczenie przyniosło skutki w postaci stosunku między kłami i zębami trzonowymi klasy I po prawej stronie oraz stosunku między pierwszym zębem przedtrzonowym klasy I i stosunku zębów trzonowych klasy II po lewej stronie. Ostateczne zdjęcie panoramiczne pokazało, że korzenie są ustawione równolegle oraz że dostępna jest wystarczająca przestrzeń umożliwiająca wyrżnięcie się górnego lewego trzeciego zęba trzonowego. 

Ostateczna analiza cefalometryczna oraz ogólne porównanie wykazały poprawę profilu oraz ekspresję wzrostu (ocena dysharmonii, ANB, płaszczyzna UL-E), jak również wzrost w zakresie kąta międzysiecznego, skutkujący lepszą funkcjonalnością (ryc. 3b, tab. 1). Porównanie sytuacji podniebienia nie wykazało ruchu dystalnego zębów trzonowych, a jedynie wyprostowanie górnych zębów siecznych (U1-FH, U1-NA). Porównanie sytuacji żuchwy potwierdziło kontrolę dolnych zębów siecznych oraz korzystną reakcję wzrostu. 

Rok po zakończeniu leczenia u pacjenta zaobserwowano delikatne otwarcie przestrzeni dystalnie w stosunku do górnych bocznych zębów siecznych (ryc. 4). Pacjent przyznał, że nosił swój retainer tylko przez pierwszy miesiąc od wizyty, podczas której zdjęto aparaty. 

Sprawdź wszystkie produkty stomatologiczne dostępne w naszym