Dwukorzeniowy kieł żuchwy – opis przypadku

Dyskusja

Kieł jest zwykle najdłuższym zębem żuchwy, mającym jeden korzeń i jeden kanał korzeniowy. Wielu autorów wykazało, że przypadki występowania dolnego kła ze zwiększoną liczbą korzeni i kanałów korzeniowych należą do rzadkości. W tych przypadkach odpowiednio poprowadzona diagnostyka radiologiczna jest kluczem do sukcesu w leczeniu stomatologicznym. Takie odstępstwa od normy można wykazać za pomocą zdjęć rentgenowskich wewnątrzustnych czy pantomograficznych. W szczególnie trudnych do diagnozy przypadkach można posłużyć się badaniem CBCT.

Bifurkacje znajdujące się na poziomie szyjki i na wysokości środkowej tercji korzenia uwidaczniają się na zdjęciach rentgenowskich, jeżeli kąt padania wiązki nie wywołuje superimpozycji obrazowanych obszarów. W 43,2% kłów żuchwy obserwuje się bifurkację na poziomie wyżej przytoczonych obszarów. Opisano również występowanie bifurkacji na poziomie środkowej i dolnej tercji korzenia [5, 6].

Autorzy podają różne dane odnośnie do występowania wariantów anatomicznych dolnych kłów. Według Barańskiej-Gachowskiej [7] kieł żuchwy z dwoma korzeniami zdarza się w 3% przypadków. Występowanie dwukorzeniowego dolnego kła w 5% przypadków wykazał Quellet [4].

Natomiast według Laurichesse  i wsp. [3] taki wariant anatomiczny kła żuchwy zdarza się tylko w 1% przebadanych zębów.

Pécora i wsp. [8] przeanalizowali liczbę korzeni i systemy kanałów korzeniowych w 830 usuniętych kłach żuchwy. Badania wykazały, że 98,3% przebadanych zębów miało jeden korzeń, w tym 92,2% z nich jeden kanał korzeniowy z jednym otworem wierzchołkowym, 4,9% – dwa kanały korzeniowe i jeden otwór wierzchołkowy, a 1,2% – dwa kanały i dwa otwory wierzchołkowe. Tylko 1,7% ws...