Dystalizacja w ortodoncji – przegląd wiedzy i seria przypadków

Różne sposoby dystalizacji zębów trzonowych Aparaty zewnątrzustne

W 1892 roku Norman Kingsley po raz pierwszy opisał aparat zwany wyciągiem zewnątrzustnym (headgear), umożliwiający dystalizację zębów trzonowych szczęki. Dało to początek powszechnemu stosowaniu takich wyciągów [13]. Siła wykorzystywana do dystalizacji zębów trzonowych za pomocą wyciągu zewnątrzustnego powinna być stała i stabilna, aby umożliwić efektywny ruch zębów, i powinna być stosunkowo niewielka, ponieważ koncentruje się głównie na pierwszych zębach trzonowych. Wielkość zalecanej siły to około 100 gramów, co pozwala na ruch zęba o 1 mm na miesiąc. Czas stosowania wyciągu powinien być jak najdłuższy, ponieważ im dłużej pacjent będzie nosił aparat, tym lepsze i szybsze będą spodziewane wyniki. Jednak minimalny zalecany czas noszenia wyciągu zewnątrzusnego to 14-16 godzin dziennie [14, 15]. Z drugiej strony, siła ortopedyczna, mająca na celu modyfikację kości twarzoczaszki, powinna być znacznie większa niż siła ortodontyczna wymagana do ruchu zębów i wynosić od 150 do 300 gramów [16].

Rodzaj wyciągu zewnątrzustnego jest zwykle ustalany w zależności od rodzaju zaburzeń w wymiarze pionowym zwarcia. W przypadku zgryzu głębokiego zwykle zaleca się tzw. headgear karkowy, który pozwala uzyskać ekstruzję trzonowców podczas dystalizacji, a tym samym doprzednio skorygować zgryz głęboki. Zaś w przypadku zgryzu otwartego zwykle wskazany jest headgear ciemieniowo-potyliczny, prowadzący zarówno do intruzji, jak i dystalizacji zębów trzonowych. Proste wyciągi headgear mogą być stosowane w przypadkach, gdy nie występują zaburzenia w wymiarze pionowym [17-19].

Aparaty wewnątrzustne

Można podać liczne przykłady wewnątrzustny...