Dystalizacja w ortodoncji – przegląd wiedzy i seria przypadków

Streszczenie: Dystalizacja jest metodą zachowawczą, wykorzystywaną w ortodoncji w celu uzyskania przestrzeni poprzez przemieszczanie tylnych zębów w kierunku dystalnym. Można ją łączyć z innymi sposobami uzyskiwania przestrzeni, takimi jak ekspansja, lub stosować samodzielnie. Dystalizację można przeprowadzać różnymi metodami. Metody te różnią się znacząco pod względem miejsca aplikacji – zewnątrzustnego lub wewnątrzustnego, miejsca działania w łuku górnym i/lub dolnym oraz potrzeby współpracy pacjenta, w zależności od tego, czy aparat jest stały, czy ruchomy. Niniejszy przegląd ukazuje niektóre z najczęściej stosowanych metod dystalizacji wraz z krótką prezentacją trzech przypadków, w których zastosowano skuteczne metody dystalizacji.

Słowa kluczowe: dystalizacja, ortodoncja, aparaty zewnątrzustne, aparaty wewnątrzustne

Dystalizacja trzonowców to powszechnie obecnie stosowane określenie procedury zwiększania długości łuku zębowego poprzez dotylne przemieszczenie zębów odcinka policzkowego [1, 2]. Dystalizacja zębów trzonowych szczęki jest od ponad 100 lat z powodzeniem stosowana w ortodoncji w leczeniu wielu przypadków, w szczególności wad zgryzu klasy II. Metodę tę zwykle wykorzystuje się w celu uzyskania przestrzeni, aby złagodzić stłoczenie i zmniejszyć zwiększony nagryz poziomy [3]. Jej podstawową zaletą jest możliwość uzyskania przestrzeni w sposób zachowawczy bez potrzeby ekstrakcji [4-6].

Inne opcje leczenia, mające na celu zwiększenie przestrzeni, to: ekspansja (którą powszechnie stosuje się w połączeniu z dystalizacją), proklinacja zębów przednich, zeszlifowanie pionowe powierzchni interproksymalnych, ekstrakcja i zabiegi z zakresu chirurgii ortognatycznej. Każdą z tych metod można wykorzystać w leczeniu ortodontycznym,...