Dystalizacja w ortodoncji – przegląd wiedzy i seria przypadków

Przypadek 3

U 13-letniego chłopca stwierdzono relację siekaczy kl. II grupy 1 z łagodną wadą szkieletową kl. II i zmniejszoną proporcją między górną a dolną częścią twarzy w wymiarze pionowym. Była ona powikłana łagodnym stłoczeniem w łuku górnym i dolnym oraz nagryzem poziomym 6 mm. Relacje trzonowców i kłów obustronnie były kl. II. Ponieważ pacjent nadal rósł, plan leczenia zakładał uzyskanie korekcji szkieletowej i zębowej metodą bezekstrakcyjną, z zastosowaniem aparatów czynnościowych. Wybrano stały aparat czynnościowy Forsus, ponieważ wymaga on minimalnej współpracy pacjenta, może zwiększyć dolną przednią wysokość twarzy i zapewnić prawidłową proklinację cofniętych siekaczy dolnych. Stwierdzono dobrą odpowiedź na leczenie; zaburzenia szkieletowe i zębowe zostały skorygowane poprzez zwiększenie dolnej przedniej wysokości twarzy, zmniejszenie nagryzu poziomego oraz korekcję relacji trzonowców i kłów klasy II (ryc. 15-21).

Wniosek

Dystalizacja trzonowców jest jedną z podstawowych strategii leczenia bez ekstrakcji, zwłaszcza w przypadkach wad zgryzu klasy II. W celu uzyskania dystalizacji zębów trzonowych stosowano wiele metod, w tym aparaty zewnątrzustne i wewnątrzustne, ruchome lub stałe. Pojawiają się coraz to nowe ich rodzaje, zgodne z trendem zmian z wyciągów typu headgear na aparaty wewnątrzustne, których zadaniem jest skuteczna dystalizacja zębów bez wymogu znaczącej współpracy pacjenta. Aby zapewnić dobre wyniki leczenia, należy na wstępie przeprowadzić kompleksową ocenę kliiczną pacjenta, aby odkryć, która metoda będzie w danym przypadku najbardziej odpowiednia pod względem kosztów, współpracy, czasu leczenia i stabilności wyników.

Yahya A. Alogaibi^1,2,...