Dystalizacja zębów nakładkami Invisalign jako alternatywa dla miniimplantów ortodontycznych – przegląd piśmiennictwa

Materiały i metody

Przeprowadzono wyszukiwanie publikacji w bazach PubMed i Google Scholar. W trakcie wyszukiwania zastosowano słowa klucze „Invisalign”, „molar distalization” oraz określono przedział czasowy od 2016 do 2022 roku. Znaleziono ponad 100 artykułów naukowych, spośród których wyselekcjonowano 14 publikacji, które odpowiadają założeniom i tematowi niniejszej pracy.

Wyniki

Dr Kenji Ojima i współpracownicy w przypadku 23-letniej pacjentki, u której występował zgryz otwarty, II klasa kłowa, II klasa Angle’a oraz wrodzony brak prawego górnego siekacza bocznego, zastosowali leczenie aparatami Invisalign Clear Aligner (9) . Pacjentka wykazywała niechęć do konwencjonalnych metalowych aparatów stałych i poprosiła o poprawę estetyki przy użyciu aparatów nakładkowych. Plan leczenia obejmował ekstrakcję dolnego lewego i obu górnych trzecich trzonowców, a następnie dystalny ruch górnych trzonowców za pomocą nakładek. Wraz z nakładkami zalecono pacjentce stosowanie urządzenia OrthoPulse w celu biostymulacji kości, co umożliwiło częstsze zmiany danych zestawów nakładek, a wskutek tego całość leczenia przebiegła w krótszym czasie. Po pięciu tygodniach leczenia górne drugie zęby trzonowe uległy dystalizacji i rozpoczęto ruch dystalny pierwszych trzonowców. Dystalizacja pierwszych trzonowców trwała dziewięć tygodni, następnie osiem tygodni w przypadku przedtrzonowców i pięć tygodni w przypadku kłów. Leczenie zakończono w ciągu 11 miesięcy, stosując 111 zestawów alignerów. Dla porównania czas leczenia wad zgryzu klasy II w przypadku stałych aparatów wynosił średnio 19 miesięcy dla aparatu Herbsta oraz 24 miesiące dla aparatu cienkołukowego (11).

Kup prenumeratę czasopism...