Działanie lasera w leczeniu ortodontycznym zębów zatrzymanych – przegląd piśmiennictwa

W przeciwieństwie do podanych wyżej wyników randomizowane badanie na 26 uczestnikach (13 badanych i 13 w grupie kontrolnej) przeprowadzili M. Hasan i współpracownicy. Do badania zakwalifikowano pacjentów między 16. a 24. r.ż. ze wszystkimi stałymi zębami, sytuacją ortodontyczną wymagającą usunięcia górnych przedtrzonowców (LII – 7 mm lub więcej), bez wcześniejszej historii ortodontycznej, z dobrą higieną i, co najważniejsze, ze stłoczonymi górnymi siekaczami (3-5 mm niedomiaru miejsca na wielkość zębów względem długości łuków zębowych). Pacjentom z grupy badawczej naświetlano wszystkie korzenie zębów siecznych górnych w części przywierzchołkowej i przykoronowej, od strony podniebienia i przedsionka. Laser przekładano do śluzówki na 15 s na punkt, 60 s na ząb. Zastosowano laser o długości fali 850 nm, dawce 2,25 J/cm2, energii 2 J i mocy 150 mW. Tkanki naświetlano w dniu założenia aparatu (5-7 dni po ekstrakcji przedtrzonowców), 3, 7 i 14 dni po pierwszym naświetleniu oraz kolejno co 15 dni, aż do zakończenia fazy niwelacji. Po podsumowaniu badań stwierdzono skrócenie czasu potrzebnego do zakończenia tej fazy o 26%. Sugeruje to, że można wskazać schematy użycia lasera o odpowiedniej mocy i częstotliwości naświetlań, które przyspieszają leczenie ortodontyczne bez szkody dla zębów (14).

Dyskusja

Leczenie zębów zatrzymanych, czy to chirurgiczne, czy ortodontyczne, ma szczególne znaczenie dla zachowania zębów sąsiednich. Najnowsze badania wskazują, że zatrzymane kły szczęki w nawet 70% przyczyniają się do resorpcji korzeni zębów sąsiednich. Najczęściej resorpcja dotyczy drugich górnych zębów siecznych, w mniejszych stopniu pierwszych górnych zębów przedtrzonowych, a w niewielu przypadkach objąć może centralne zęby sieczne szczęki. Skutki zależą od stopnia resorpcji i mogą mieć charakter subkliniczny, jednak w s...