Ekstruzja stałego siekacza centralnego szczęki. Opis przypadku

Badanie wewnątrzustne było znacznie utrudnione ze względu na ograniczone rozwieranie szczęk i duże dolegliwości bólowe ze strony tkanek miękkich. Stwierdzono zwiększoną ruchomość z. 11 wraz z wysunięciem się z zębodołu i rozdarciem dziąsła. Ząb ten wykazywał brak reakcji, zaś sąsiedni ząb 21 – osłabioną reakcję na badanie chlorkiem etylu. Ze względu na znaczny obrzęk i tkliwość tkanek odstąpiono od wykonania zdjęć radiologicznych zębowych, a chłopca skierowano na RTG ortopantomograficzne (fot. 1) oraz CBCT zęba 11 (fot. 2a-b). Widoczne na zdjęciach poszerzenie szpary ozębnej przy zębie 11 jednoznacznie potwierdziło rozpoznanie, jakim była ekstruzja zęba 11 ze złamaniem policzkowej blaszki zębodołu bez przerwania okostnej oraz wstrząs zęba 21.

W dalszym toku wizyty wykonano znieczulenie nasiękowe oraz repozycję zęba 11 w dwóch etapach. W pierwszym ustabilizowano ruchomy ząb do sąsiedniego siekacza centralnego za pomocą kompozytu typu flow, a następnie wykonano szynowanie półelastyczne plecionką ortodontyczną i kompozytem w zakresie zębów 12-22. Ze względu na znacznie opóźnioną procedurę repozycji i skrzep, który wytworzył się w zębodole, nie udało się osiągnąć zamierzonego pierwotnego położenia zęba 11 w łuku. Dokonano kontroli w zgryzie i wydano zalecenia, tj. mycie zębów miękką szczoteczką po każdym posiłku, stosowanie miękkiej diety i żelu z chlorheksydyną 3x dziennie na okoliczne tkanki oraz wyznaczono termin kontroli za 7 dni w celu obserwacji stanu miazgi i ewentualnego rozpoczęcia leczenia kanałowego (3).

Gdy pacjent zgłosił się po tygodniu, rodzice donieśli o powikłaniu w postaci rozejścia się rany wargi dolnej i koniecznej dodatkowej wizycie na SOR, gdzie ranę ponownie zaopatrzono i zlecono terapię ogólną amoksycyliną. Po 7 dniach od urazu widoczna była znaczna poprawa w wyglądzie tkanek miękkich i samopoczuciu chłopca (fot....