Zastosowanie i użycie endometru

Metoda elektroniczna

Historia endometrów sięga lat 60. XX wieku, kiedy to Sunada wynalazł pierwsze urządzenie, które wykorzystywało zasadę stałości oporu pomiędzy błoną śluzową pacjenta a ozębną [8]. Do przeprowadzenia pomiarów długości roboczej przy użyciu endometrów I generacji (tzw. endometry oporowe) i II genaracji (tzw. endometry impedancyjne ) konieczne było utrzymanie suchości kanału. W przypadku rozległych zmian w obrębie tkanek okołowierzchołkowych, wystąpienia krwawienia, wysięku czy obecności środka płuczącego pomiar nie był precyzyjny. Endometry starszych generacji wymagały kalibracji i uniemożliwiały ciągły pomiar w trakcie opracowywania kanału [9, 10]. Dzisiaj nie stosuje się już aparatów tego typu.

W chwili obecnej zastosowanie znalazły endometry III (ryc. 1), IV i V generacji (ryc. 2).

Charakteryzują się one większą precyzją pomiarową, uniwersalnym zastosowaniem oraz brakiem konieczności wstępnej kalibracji [11]. Przy pomiarach z ich wykorzystaniem wilgotność nie stanowi problemu, a wręcz przeciwnie – jest ona wymagana. Jedynie komora zęba powinna być sucha, tak aby płyn nie łączył kilku kanałów ze sobą.

Najnowsze urządzenia w celu określenia długości roboczej wykorzystują prąd o dwóch częstotliwościach (małej i dużej), które są analizowane oddzielnie. W momencie, gdy elektroda czynna połączona jest z instrumentem, który znajduje się w przykoronowej części kanału, różnica oporu miedzy dwoma częstotliwościami jest niewielka. Podczas przesuwania narzędzia w głąb kanału opór dla obu częstotliwości różni się coraz bardziej. Największą różnicę osiąga w otworze anatomicznym, co jest sygnalizowane za pomocą światła, dźwięku lub funkcji root wizard. Funkcja root wizard obrazuje położenie przesuwającego...