Glassjonomery. Przegląd piśmiennictwa – cz. I

Skład i reakcja wiązania

Glassjonomery składają się z proszku i płynu.

Proszek

Proszek to rozdrobnione szkło glinowo-krzemowe lub szkło fluorowo-glinowo-krzemowe, dodatek szkła barowego i tlenku cynku poprawia kontrast na zdjęciu RTG.

Szkło glinowo-krzemowe powstaje w procesie stapiania krzemionki tlenku glinu w temp. 1000-1300°C. Składa się ono z tlenku glinu, kwarcu oraz fluorku wapnia. Po stapianiu składniki szkła są oziębiane, proszkowane i poddawane działaniu silnych kwasów, aby stały się reaktywne. Skład szkła wpływa na właściwości cementu. Istotny jest także rozmiar cząsteczek szkła. Im mniejsza jest cząsteczka, tym szybciej dochodzi do utwardzania materiału.

Płyn

Początkowo stosowany wodny roztwór polimerów kwasu akrylowego niestety był lepki i ulegał żelowaniu. Dlatego obecnie do proszku dodaje się sproszkowany kwas, a płyn jest wodą lub roztworem kwasu winowego (tartarowego). Kwas winowy skraca czas wiązania cementu. Płyn może zawierać także kwas: itakonowy, maleinowy, tartarowy (przyspiesza reakcję twardnienia cementu) lub taninowy (zwiększa adhezję materiału do zębiny) (1, 8).

Podczas mieszania proszku z płynem kwas rozpuszcza się i powstaje płynny kwas, a następnie zachodzi reakcja kwasowo-zasadowa, dzięki której cement staje się twardy. Podczas reakcji twardnienia następuje połączenie chemiczne między cementem a twardymi tkankami zęba. Wiązanie następuje dzięki tworzeniu mostku (wiązania) soli metali między jonami wapnia, glinu i resztami kwasowymi polimerów (adhezja). Jest ono silniejsze, gdy powierzchnia zęba jest oczyszczona, ...