Infekcyjne zapalenie wsierdzia w stomatologii

Najważniejszym czynnikiem odpowiedzialnym za powstawanie procesów zapalnych w tkankach przyzębia jest płytka nazębna, składająca się w 50-90% z bakterii (3, 7). Główne bakterie saprofitujące i jednocześnie powodujące najczęściej bakteriemię w jamie ustnej stanowią paciorkowce zieleniące – Streptococcus viridans (3, 4). Glikokaliks odpowiada za adhezję paciorkowców z grupy viridans do skrzeplin powstałych na uszkodzonym wsierdziu, co warunkuje rozwój IZW (8). W wyniku adhezji bakterii do uszkodzonego wsierdzia dochodzi do ich wzrostu i tworzenia kolonii, narastania skrzepliny oraz chemotaksji neutrofilów i innych komórek zapalnych. Intensywna kolonizacja jamy ustnej przez paciorkowce zieleniące oraz zdolność tych bakterii do wytwarzania glikokaliksu i adhezji do niezakażonej skrzepliny sprawia, że są one najczęstszym czynnikiem etiologicznym pozaszpitalnego IZW na własnej zastawce (z wyjątkiem osób używających narkotyków dożylnych) (3, 9).

Profilaktyka i wytyczne

Profilaktykę IZW należy rozważyć tylko przed zabiegami stomatologicznymi wymagającymi manipulacji w obrębie dziąseł lub okolicy okołowierzchołkowej zęba bądź naruszania ciągłości błony śluzowej jamy ustnej (zabiegi w obrębie przyzębia, usuwanie kamienia nazębnego, ekstrakcja zęba, leczenie kanałowe, implantacja zęba) (1, 10).

Profilaktyka w tym przypadku ogranicza się do podania jednej dawki antybiotyku 30-60 minut przed zabiegiem tylko u pacjentów obciążonych najwyższym ryzykiem IZW (zgodnie z tab. 1), poddawanych zabiegom stomatologicznym zwiększającym ryzyko (wyżej wymienione), natomiast nie jest zalecana w innych sytuacjach. Drobnoustrojami docelowymi w profilaktyce antybiotykowej u tych pacjentów są paciorkowce jamy ustnej. W tab. 2 przedstawione zostały podstawowe schematy profilaktyki ant...