Inhibitory resorpcji kostnej – zastosowanie i mechanizm działania
Wybrane parametry farmakokinetyczne inhibitorów resorpcji kostnej
Bisfosfoniany, zarówno II, jak i III generacji, występują jako preparaty dożylne i doustne. Ze względu na hydrofilność cząsteczek bisfosfonianów ich wchłanianie z przewodu pokarmowego jest niewielkie. Szacuje się, że biodostępność bisfosfonianów po podaniu doustnym wynosi około 1%, a pozostałe 99% leku nie jest wchłaniane z przewodu pokarmowego (8). Aby skutecznie blokować mechanizm resorpcji kostnej, cząsteczka bisosfonianiu musi zostać związana z hydroksyapatytem macierzy kostnej. Szacuje się, że tylko około 50% biodostępnego preparatu ulga wychwyceniu i wbudowaniu w tkankę kostną (9). Parametr ten wykazuje natomiast dużą zmienność osobniczą związaną z intensywnością obrotu kostnego. Siła wiązania oraz ilość zmagazynowanej substancji będą różniły się w zależności od zastosowanego preparatu. Największą siłę spośród obecnie stosowanych preparatów wykazuje zoledronian, a najmniejszą alendronian (4). Przyjmuje się, że maksymalną intensywność hamowania resorpcji kostnej uzyskuje się najszybciej, stosując preparaty dożylne. W przypadku terapii doustnej maksymalny efekt działania uzyskuje się dopiero po trzech miesiącach. Okres biologicznego półtrwania bisfosfonianów szacowany jest na okres od około 1 roku do 10 lat (4, 7-9).
Denosumab i romosozumab charakteryzują się znacznie krótszym okresem biologicznego półtrwania niż preparaty bisfosfonianów. Jest to około 26 dni dla denosumabu i 12,8 dnia dla romosozumabu (7, 14). Kolejną różnicą mającą duże znaczenie w praktyce klinicznej jest czas działania preparatu po zaprzestaniu stosowania. Badania kliniczne wykazały, że gęstość mineralna kości oraz obrót kostny wróciły do poziomu sprzed zastosowania terapii po 9 miesiącach od ostatniej dawki w przypadku [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
