Intruzja ortodontyczna wspomagana zakotwiczeniem szkieletowym w leczeniu interdyscyplinarnym u pacjentów periodontologicznych – opis przypadków

Streszczenie: Pacjenci z częściowymi brakami uzębienia są grupą osób, u których obserwuje się spontaniczne wydłużenie zębów w łuku przeciwstawnym do luki. Tego typu zaburzenie płaszczyzny okluzyjnej może uniemożliwić wykonanie odbudowy protetycznej lub zmusić do radykalnego szlifowania zębów pod stałe konstrukcje protetyczne. Jednym z rozwiązań tego problemu klinicznego może być ortodontyczna intruzja wydłużonych zębów.

Szczególną grupą pacjentów wymagających intruzji zębów są pacjenci z chorobą przyzębia. Wymagają oni podjęcia terapii zespołowej, uwzględniającej udział lekarzy specjalistów: ortodonty, periodontologa, stomatologa ogólnego oraz protetyka, współpracujących ze sobą w kolejnych etapach leczenia.

Intruzja zębów jest zadaniem trudnym, ponieważ w przypadku stosowania konwencjonalnych aparatów występuje ryzyko niepożądanej ekstruzji zębów stanowiących jednostkę kotwiącą. Zastosowanie zakotwiczenia szkieletowego pozwala uniknąć tego efektu ubocznego.

Celem pracy jest zaprezentowanie metody intruzji zębów u pacjentów z rozległymi brakami zębowymi oraz chorobą przyzębia, z zastosowaniem zakotwiczenia szkieletowego.

W artykule opisano dwa przypadki pacjentów dorosłych, u których przeprowadzono intruzję zębów trzonowych oraz zębów siecznych z zakotwiczeniem szkieletowym jako jeden z etapów leczenia zespołowego ortodontyczno-protetycznego oraz periodontologicznego.

Intruzja z zastosowaniem implantów ortodontycznych jest skuteczną metodą leczenia wydłużonych zębów i stanowi alternatywę dla samodzielnego postępowania protetycznego lub w skrajnych przypadkach chirurgicznego usunięcia takich zębów. Sukces leczenia zespołowego jest zależny od wielu czynników, taki...