Leczenie chorób miazgi zębów stałych z niezakończonym rozwojem korzenia na podstawie przypadków klinicznych
Apeksogeneza
Apeksogeneza z punktu widzenia przetrwania zęba jest bardzo korzystnym procesem, nawet jeśli w przyszłości miazga zęba obumrze. Umożliwia ona wzrost i zakończenie procesu formowania korzenia, co wpływa na utrzymanie zęba w jamie ustnej. Dlatego w celu podjęcia poprawnego postępowania leczniczego konieczna jest znajomość terminów zamykania się wierzchołków korzeni w procesie fizjologicznym (tab. 1).
Do chorób miazgi dochodzi w zębach z niezakończonym rozwojem zarówno z powodu choroby próchnicowej, jak i z powodu urazów zębów.
Przypadek 1
Pacjentka zgłosiła się ok. 2 miesiące po urazie zębów siecznych górnych z powodu dolegliwości bólowych oraz ropnia przyzębnego przy zębie 11. Z wywiadu wynikało, iż w wyniku urazu doszło do powikłanego odłamania koron zębów 11 i 21, które zabezpieczono poprzez pokrycie bezpośrednie miazgi i odtworzenie koron zębów materiałem kompozytowym. Na podstawie wykonanego zdjęcia radiologicznego stwierdzono niezakończony rozwój korzeni zębów siecznych szczęki (ryc. 1). W celu opisania procesu apeksogenezy przedstawiony zostanie proces leczniczy zęba 21.
W związku z brakiem dolegliwości ze strony zęba 21, ząb objęto obserwacją. Żywotność badano na kolejnych wizytach po około 3 i 6 miesiącach. Ząb wykazywał prawidłową reakcję na bodziec zimny. Rozwój korzenia kontrolowano radiologicznie po 3 miesiącach (ryc. 2). Pacjentka nie zgłosiła się jednak [...]
