Leczenie chorób miazgi zębów stałych z niezakończonym rozwojem korzenia na podstawie przypadków klinicznych

Na kolejnym radiogramie wykonanym po ponad 2 latach od zakończenia leczenia obserwujemy zamknięcie się wierzchołka korzenia i wytworzenie szczeliny ozębnowej (ryc. 15). Na wizycie kontrolnej przeprowadzonej po ponad 7 latach od zakończenia leczenia wykonano kontrolne RTG, nie zauważono zmian patologicznych (ryc. 16). Klinicznie natomiast zaobserwowano przebarwienie korony zęba w okolicy szyjki, wynikające prawdopodobnie z zastosowania materiału MTA koloru szarego (ryc. 17).

Podsumowanie

W przypadku leczenia zębów niedojrzałych, w zależności od postawionego rozpoznania, możemy zastosować wyżej opisane metody lecznicze. Należy zwrócić uwagę, że leczymy pacjentów w bardzo młodym wieku, kiedy czas funkcjonowania leczonego zęba powinien być bardzo długi. Dlatego oczywiste jest, że najbardziej korzystną metodą leczenia jest ta prowadząca do zachowania zęba z żywą miazgą. Zatem przed przystąpieniem do leczenia u młodych pacjentów należy uwzględnić etapy rozwoju poszczególnych grup zębowych (tab. 1). W każdym z opisanych sposobów postępowania niezmiernie istotna jest aseptyka postępowania. Dlatego każdy zabieg, podczas którego mamy dostęp do wnętrza zęba, powinien być wykonany w koferdamie. W przypadku zakażenia kanału do wnętrza zęba powinny być stosowane roztwory i leki prowadzące do usunięcia jak największej ilości drobnoustrojów. Takimi lekami mogą być różnego rodzaju mieszanki antybiotyków, jak te zaproponowane przez różnych badaczy udowadniających ich wysoką skuteczność [8-15].

Mieszanki antybiotykowe znalazły szczególne zastosowanie w próbach rewitalizacji miazgi zębów martwych z niezakończonym rozwojem, z zakażonymi kanałami [10, 12, 16-20]. W trzecim opisanym przypadku zastosowano tylko żel 2% CHX, który wydawał się wystarczający ze względu na to, iż zą...