Leczenie zębów przedtrzonowych z trzema kanałami. Opis 3 przypadków

• jeden kanał biegnący od komory zęba do wierzchołka;
• dwa oddzielne kanały opuszczające komorę zęba łączące się w jeden wspólny kanał przy wierzchołku;
• jeden kanał opuszczający komorę zęba – dzieli się na dwie odnogi w części głównej korzenia, a następnie łączy się w jeden kanał przy wierzchołku korzenia;
• dwa oddzielne, niełączące się kanały, biegnące od komory zęba do wierzchołka korzenia;
• pojedynczy kanał opuszczający komorę zęba, który dzieli się na dwa kanały z dwoma oddzielnymi otworami wierzchołkowymi;
• dwa oddzielne kanały opuszczają komorę zęba, które łączą się w połowie korzenia, a następnie dzielą się ponownie na dwa odrębne kanały z dwoma oddzielnymi otworami wierzchołkowymi;
• jeden kanał opuszcza komorę zęba, dzieli się i powraca w kanale głównym, a na końcu rozdziela się na dwa odrębne krótkie kanały w obrębie wierzchołka.

Dogłębna znajomość ,,typowej morfologii” kanałów korzeniowych oraz prawidłowe zidentyfikowanie różnych odmian kanałów odgrywa kluczową rolę w skutecznym leczeniu endodontycznym [12]. Oprócz niezbędnej wiedzy ważna jest diagnostyka radiologiczna oparta na analizie zdjęć wykonywanych w różnych projekcjach. Nagła zmiana gęstości przestrzeni może sugerować obecność drugiego kanału lub furkacji korzeni [13]. Niewyraźny przebieg głównego kanału na kilku zdjęciach rentgenowskich może sugerować obecność drugiego lub trzeciego kanału. Można spodziewać się obecności dodatkowego kanału, gdy komora miazgi nie jest usytuowana w klasycznej relacji policzkowo-językowej [14]. Ostatecznym potwierdzeniem zdjęć rentgenowskich powinno być wykonanie komputerowej tomografii stożkowej (CBCT), która obecnie coraz szerzej jest stosowana w stomatologii. CBCT zapewnia wyeliminowanie nakładania się struktur anatomicznych, dając niezakłócony trójwymiarowy obraz anatomii zębów na wielu płaszczyznach [15]. W lokalizacji ujść kanałów korzen...