Leczenie martwych zębów stałych z niezakończonym rozwojem korzenia po urazie – przegląd piśmiennictwa
Na skutek leczenia trwającego dłużej niż 2 tygodnie dochodzi do wzrostu kruchości, wzrostu modułu elastyczności i spadku wytrzymałości zębiny, co w konsekwencji nawet o 30% zwiększa szansę na złamanie korzenia w trakcie leczenia endodontycznego lub po nim [4, 9, 18, 22, 23, 30]. Jest to spowodowane przede wszystkim higroskopijnym i proteolitycznym działaniem wodorotlenku wapnia [9, 19, 22, 30], a także nadmiernym skrawaniem zębiny korzeniowej w trakcie wielokrotnego opracowywania kanału [29]. Ca(OH)2 możemy stosować w postaci proszku, pasty lub gotowych preparatów umieszczonych w specjalnych aplikatorach (Calciur, Calasept) [11, 15]. Najtrudniejszą, lecz najbardziej efektywną metodą aplikacji wodorotlenku wapnia do kanału jest kondensacja za pomocą pluggera [15, 27]. Metoda ta poprawia retencję materiału, ponadto zapewnia kontrast na zdjęciu rtg. bez potrzeby stosowania siarczanu baru [11, 27, 31]. W związku z tym warto poświęcić więcej czasu i starań na dokładne wprowadzenie pasty Ca(OH)2 do kanału – zarówno ze względów ekonomicznych, jak i w celu poprawy szczelności [27]. Pastę wodorotlenkową można wprowadzić również przy pomocy rotowanych w lewo pilników K, dwukierunkowej spirali Ez-fill oraz igły Lentulo. Ta ostatnia ułatwia wprowadzenie preparatu na całą długość roboczą [24, 32]. Po osiągnięciu WL trzeba cofać narzędzie stopniowo co 1 mm. W trakcie pracy wykonujemy narzędziem ruchy pompujące góra – dół, utrzymując przez cały czas lekki nacisk na ścianki kanału. Czynność powtarza się kilkukrotnie. Jednorazowo nakładamy małe porcje pasty, gdyż w przeciwnym wypadku powstaną niekorzystne pęcherzyki powietrza [11]. Pastę wodorotlenkowo-wapniową można stworzyć przy użyciu różnych rozpuszczalników: wody destylowanej, śliny, roztworu środka znieczulającego, płynu Ringera oraz gliceryny [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
