Leczenie ortodontyczne stłoczeń i wad zębowych współistniejących z recesjami dziąsłowymi

Streszczenie: W związku z dynamicznie rosnącą grupą pacjentów w wieku dojrzałym ortodonta coraz częściej staje przed problemem interdyscyplinarnym, ortodontyczno-periodontologicznym. Kluczem do osiągania dobrych wyników w tego typu przypadkach jest dobra kooperacja ortodonty z periodontologiem na etapie planowania leczenia, a następnie konsekwentna realizacja wspólnych planów. W prezentowanym przypadku zdecydowano się na leczenie chirurgiczne periodontologiczne, przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego, a w trakcie jego trwania pacjentka pozostawała pod kontrolą periodontologa. Stan przyzębia był również brany pod uwagę w kontekście wyboru sposobu leczenia. Efektem tej współpracy była znaczna i stabilna poprawa stanu ortodontycznego i periodontologicznego pacjentki.

Słowa kluczowe: leczenie ekstrakcyjne stłoczeń, biotyp przyzębia, recesje dziąsłowe

Stłoczenia zębów i spowodowane nimi wady zębowe są obecnie najczęstszym problemem ortodontycznym skłaniającym pacjenta do rozpoczęcia leczenia ortodontycznego. Planując leczenie ortodontyczne stłoczeń, lekarz ortodonta ma do wyboru dwa zasadnicze kierunki działania – rozbudowę łuków zębowych, skutkującą równym ustawieniem zębów ze zwiększeniem rozmiarów łuków zębowych, bądź redukcję liczby zębów, skutkującą uzyskaniem przestrzeni wewnątrz łuku zębowego, wykorzystywanej następnie do rozładowania stłoczeń. Podejmując tę decyzję, lekarz ortodonta kieruje się nie tylko danymi wynikającymi z analizy modeli gipsowych (nasilenie stłoczeń), analizy cefalometrycznej (proklinacja zębów przednich), ale także, na co zaczęto kłaść nacisk pod koniec XX wieku, profilem tkanek miękkich i ekspozycją zębów w uśmiechu, a obecnie „granicę rozbudowy łuku zębowego wyznacza wydolność przyzębia” [1].