Leczenie ortodontyczne stłoczeń i wad zębowych współistniejących z recesjami dziąsłowymi
W tab. 3 zestawiono wartości grubości dziąseł od strony przedsionkowej zmierzone na największych wypukłościach korzeni zębów w punktach GT1 i GT2 po zakończonym leczeniu aktywnym pacjentki. W trakcie leczenia aparatami stałymi grubość tkanek miękkich była kontrolowana 3-krotnie i przy żadnym z zębów nie stwierdzono zmniejszenia się wartości GT poniżej 0,7 mm, co spowodowałoby konieczność wykonania augmentacji dziąseł w celu zapobieżenia rozwojowi recesji dziąsłowej. Monitorowany był także systematycznie stan higieny jamy ustnej, dzięki czemu nie notowano nawet lokalnych zapaleń dziąseł.
Leczenie aktywne zakończono po 24 miesiącach i czterech dniach, uzyskując redukcję wskaźnika PAR1 = 21 do PAR2 = 4 oraz PAR3 = 2 punkty w dwa lata po zakończeniu leczenia czynnego. Sytuację kliniczną przedstawiają ryc. 5 i 6.
Leczenie retencyjne przeprowadzono za pomocą aparatu retencyjnego stałego klejonego do„kła i kła”z łuku stalowego .025” w łuku dolnym oraz dwóch aparatów retencyjnych wyjmowanych, górny i dolny, typu Van der Linden, i zaleceniu noszenia ich„non stop”(z przerwami na jedzenie i mycie zębów) (ryc. 7). Po 4 tygodniach zalecono zakładanie aparatów tylko na noc i kontrolę po trzech miesiącach. Następne kontrole przeprowadzono po 6 i 12 miesiącach, stwierdzając stabilność oraz stopniową poprawę zaguzkowania zębów górnych i dolnych. Ryc. 9 przedstawia stan kliniczny po 22 miesiącach leczenia retencyjnego i 4 lata po rozpoczęciu leczenia perioortodontycznego. Ryc.10 i 11 ilustrują profile tkanek miękkich [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
