Leczenie ortodontyczno-chirurgiczne pacjenta z dilaceracją siekacza górnego przyśrodkowego lewego – opis przypadku

Powodzenie leczenia dilaceracji u młodych pacjentów jest często niepewne i bardzo trudne (8). Ryzyko związane jest z zewnętrzną resorpcją korzenia, perforacją wyrostka zębodołowego, ankylozą (1, 2, 6, 8). Niemniej jednak, zachowanie takiego zęba jest istotne do prawidłowego rozwoju wyrostków zębodołowych (3, 9). U pacjentów, którzy wciąż rosną, wierzchołki zębów pozostają często otwarte, a to pozwala na zastosowanie delikatnych sił ciągnących służących do ekstruzji ortodontycznej (1, 3, 6, 8, 9).

Należy również zaznaczyć, że nie ma jednego, rekomendowanego sposobu leczenia tego zaburzenia. Dlatego leczenie zębów z dilaceracją powinno być zindywidualizowane oraz dopasowane do konkretnego pacjenta, a także prowadzone przez współpracujących ze sobą specjalistów, szczególnie ortodontę, chirurga, periodontologa (4). W przypadku podjęcia dezycji o leczeniu należy wziąć pod uwagę wiele czynników. Bardzo ważna jest chęć współpracy pacjenta i jego rodziców z lekarzem, ponieważ wiąże się to z licznymi wizytami, zabiegami chirurgicznymi, nakładem finansowym oraz, co najważniejsze, niepewnym rokowaniem (7).

Podstawowe metody lecznicze można podzielić na: ortodontyczne, chirurgiczne oraz ortodontyczno-chirurgiczne (6). Dlatego tak ważna jest efektywna współpraca ortodonty z chirurgiem (4, 14). Należy pamiętać, że zęby z dilaceracją są mniej podatne na siły ekstruzyjne niż te zbudowane prawidłowo (2, 3, 8). Trzeba skrupulatnie ocenić położenie, budowę zęba oraz stopień zamknięcia otworu wierzchołkowego.

Najczęstszymi metodami postępowania są:

1. Chirur...