Leczenie wady szkieletowej klasy III z zastosowaniem zakotwienia szkieletowego w żuchwie i szczęce oraz elastycznych wyciągów międzyszczękowych – opis przypadku

Przebieg leczenia

Leczenie rozpoczęto od wszczepienia przez chirurga szczękowego w znieczuleniu miejscowym (2-proc. lidokaina z 1:100 000 epinefryną), wg metodyki opisanej przez Cevidanesa i wsp. [15], dwóch minipłytek ortodontycznych (CMF miniplate; Ortho Select GmbH Implant Technology, Niemcy) w okolicę obu kłów żuchwy. Po tygodniu powtórzono zabieg, wszczepiając dwie kolejne minipłytki w obszar grzebieni podjarzmowych szczęki wg tego samego protokołu. Trzy tygodnie po zabiegu założono elastyczne wyciągi międzyszczękowe o rozmiarze 1⁄4 cala (Wildlife elastics; American Orthodontics, USA), łączące zaczepy minipłytek w szczęce i żuchwie po obu stronach (ryc. 4). Aby uniknąć interferencji zgryzowych, zastosowano też aparat ruchomy z ogranicznikami zgryzowymi w odcinku tylnym. Siłę wyciągów elastycznych skalkulowano na 250 g. Pacjenta pouczono, aby nosił wyciągi międzyszczękowe przez 24 godziny na dobę, z przerwami tylko na posiłki i mycie zębów, oraz aby je codziennie zmieniał.

Po czterech tygodniach zaczął się rozwijać zgryz krzyżowy tylny, więc do aparatu ruchomego dodano śrubę rozprężną, a pacjentowi zalecono przekręcać ją dwa razy w tygodniu (ryc. 5). Po trzech miesiącach uzyskano zwarcie brzeg do brzegu, a rozmiar wyciągów zmieniono na średni, 3/16 cala. Siła aplikowana za ich pośrednictwem wynosiła 350 g. Po ośmiu miesiącach leczenia ortopedyczno-ortodontycznego pacjent uzyskał nagryz poziomy +2 mm, a zgryz krzyżowy przedni został wyeliminowany (ryc. 6B). Po aktywnym leczeniu ortopedyczno-ortodontycznym rozpoczęto leczenie ortodontyczne aparatem stałym w preskrypcji MBT (0,022 cala), nadal stosując wyciągi elastyczne dla retencji, aż do chwili zakończenia pokwitaniowego skoku wzrostowego. Ze względu na rozbieżność Boltona między zębami przednimi szczęki i żuchwy zęby p...