Łuki wargowe w aparatach zdejmowanych

Wyjątkowym łukiem kontaktującym, zarówno ze szczęką, jak i z żuchwą, jest łuk wargowy zstępujący. Jego zadaniem jest hamowanie doprzednich ruchów żuchwy, może on także przechylać dojęzykowo siekacze dolne (fot. 16-18). Wykonuje się go z drutu sprężystego hartowanego o średnicy 0,9 mm. Może on posiadać pojedyncze pętle pionowe lub zaopatrzone w dodatkowe spiralne przegięcia w celu złagodzenia sztywności drutu. Można zastosować go w czynnym leczeniu aparatem płytowym z nakładkami akrylowymi na zębach górnych (przedtrzonowych i trzonowych) w celu rozklinowania lub po zakończeniu czynnego leczenia – w celu retencji. W pierwszym przypadku niezbędny do prawidłowego ułożenia nakładek względem zębów dolnych jest zgryz konstrukcyjny, zaś w drugim przypadku zęby szczęki i żuchwy znajdują się w centralnym zaguzkowaniu.

W przypadku leczenia diastemy wykorzystuje się łuk Tiegerstedta, którego dwie poziome pętle, wywierając ucisk na zęby, przesuwają je ku linii pośrodkowej (fot. 19). W tym celu dogina się po obu stronach małe, ok. 2-milimetrowe pętle wchodzące pomiędzy siekacze centralne a boczne lub między siekacze boczne a kły (fot. 20, 21). Zapas służący do aktywacji łuku dogina się pomiędzy siekaczami centralnymi. Aktywacja łuku polega na ściskaniu pętli kleszczami kramponowymi.

Istnieje modyfikacja łuku wargowego, który nie jest sztywno umocowany w tworzywie akrylowym. Jest to łuk posuwisty zaliczany do łuków ruchomych. Przebiega on wzdłuż powierzchni wargowych siekaczy, kłów i pierwszych przedtrzonowców, a jego końce są zagięte haczykowato. Na klamrach grotowych lub Adamsa dogina się odwrotnie skierowane haczyki w celu rozpięcia gumowego wyciągu, który będzie pociągał łuk ku tyłowi. Następnie wykonuje się około 5-7 drucianych zwojów poprzez nawinięcie kawałka drutu na inny drut o średnicy większej o 0,1 mm. Koniec zwoju umieszcza się w płyc...