Metoda pobierania wycisków anatomicznych szczęki – wskazówki praktyczne

Dobór łyżki wyciskowej do warunków anatomicznych

W literaturze opisane są dwie podstawowe propozycje dobierania rozmiaru łyżki wyciskowej. Wg Bielskiego łyżka powinna zostać tak dobrana, aby przyszła proteza przekraczała strefę demarkacyjną jedynie w niewielkim stopniu. W przedsionku jamy ustnej powinna przekraczać tę strefę jedynie o ok. 2 mm, zaś granicę nieruchomej błony śluzowej podniebienia twardego i ruchomej podniebienia miękkiego – o ok. 3 mm. Drugą proponowaną metodą jest wybieranie maksymalnie dużej łyżki, którą bez trudu można wprowadzić do ust. Bez względu na wybraną technikę łyżka wyciskowa jest zawsze jednym z najważniejszych elementów wycisku. Zbyt duża może powodować dyslokację tkanek wokół brzegu wycisku, prowadząc do odepchnięcia tkanek od podłoża kostnego. Zbyt mała z kolei może nie odwzorować istotnych szczegółów pola protetycznego. Ze względu na mnogość rodzajów łyżek najlepiej jest dobierać je według zaleceń producenta, jednak łyżka zawsze musi pokrywać trzecie zęby trzonowe (3, 5, 6, 8, 9).

Autorzy sugerują, aby łyżka wyciskowa w wymiarze poprzecznym była przynajmniej o 4 mm szersza od łuku górnego (po 2 mm z każdej strony). Maksymalną wielkość łyżki standardowej determinują szpara ust oraz okolica gałęzi żuchwy. Zasięgiem powinna obejmować struktury, które planujemy przenieść na model gipsowy, a każdorazowe przenoszenie zębów ósmych ma nikłe zastosowanie w wielu sytuacjach klinicznych. Niemniej jednak zasięg wycisku powinien umożliwiać stabilne złożenie modeli w żądanej relacji (centralnej okluzji, zgryzie konstrukcyjnym, relacji centralnej i innych), tak na zębach własnych, jak na rejestratach zwarciowych.

W odcinku przednim odległość między obrzeżem łyżki a brzegami siecznymi powinna wynosić około 6 mm. Przestrzeń ta potrzebna jes...