Metoda pobierania wycisków anatomicznych szczęki – wskazówki praktyczne

W przypadku wycisku górnego, aby pozwolić masie przedostać się do przedsionka, ważne jest, aby potraktować powierzchnię okluzyjną jako element dzielący na dwie porcje: podniebienną i przedsionkową. Aby ilość masy przedsionkowej była wystarczająca do napłynięcia aż po sklepienie, autorzy sugerują wysunięcie obrzeża przedniego względem brzegu siecznego o szerokość ok. 6 mm, tj. dociśniętego opuszka palca (fot. 5-6).

Wprowadzenie łyżki powinno przebiegać płynnie i w sposób jak najmniej traumatyzujący dla pacjenta. Aby to osiągnąć, łyżkę rotuje się o ok. 30-60° w stosunku do linii pośrodkowej. Szerokie otwarcie ust powoduje obniżenie wyrostka dziobiastego. W takim przypadku może nie zostać poprawnie odwzorowana granica śluzówkowo-dziąsłowa przy trzecim trzonowcu, a tkanki miękkie w efekcie ucisku zranione. Rozwiązaniem jest zalecenie pacjentowi powolnego, lekkiego (o 1 cm) przymknięcia ust w czasie wprowadzania łyżki (3, 5, 9). W proponowanej metodzie należy pamiętać o powolnym wysuwaniu palców, tak aby ich miejsce zajmowała masa.

W warunkach idealnych rekomendowana jest technika dociskania łyżki równomiernie, jednak w większości przypadków stosuje się technikę podzieloną na dwa etapy. W pierwszej fazie ucisk jest delikatny i od tyłu do przodu, a następnie równomiernie do góry. Zapobiega to wypływaniu masy w kierunku gardła (3, 6, 9). Najważniejsze jest jednak przeanalizowanie sytuacji klinicznej. W przypadku np. mocno wychylonych siekaczy można zmodyfikować ruch w pierwszej fazie o ucisk od przodu do tyłu, by nie doprowadzić do przeciągnięcia wycisku w okolicy wargowej, a  proponowane wysunięcie łyżki o 6 mm zabezpiecza przed nadmiernym przedostawaniem się masy do gardła.

Aby uniknąć poruszania łyżką podczas wiązania masy, należy podbierać ją w centralnej części, a u ...