Klasyczne i współczesne metody obrazowania radiologicznego w diagnostyce stomatologicznej – cz. I

Za­bieg ekstrakcji powinien być wykonany atraumatycz­nie. Najlepiej usuwać po kilka zębów w trakcie jednej wizyty, a ranę zaopatrzyć szwem. Bardzo ważne jest zastosowanie znieczulenia bez środków obkurczających naczynia. Takie postępowanie doprowadza do wygojenia ran i zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych podczas radioterapii i osteora­dionekrolizy (21, 22, 23, 24). Wykonanie sanacji jamy ustnej przed radioterapią jest bezwzględnie wskazane, ponieważ w trakcie trwania cyklu naświetlań nie nale­ży usuwać zębów. Zabiegi stomatologiczne mogą być wykonywane dopiero po upływie 6 miesięcy od za­kończenia radioterapii (15). Nie należy zapominać rów­nież o 2-tygodniowej osłonie antybiotykowej (tydzień przed zabiegiem i tydzień po). Niestety w piśmienni­ctwie nie wskazuje się jednoznacznie, jakie antybio­tyki i w jakich dawkach powinny być stosowane (16). McLoad i wsp. zaproponowali stosowanie amoksycyliny w dawce 3 g przed zabiegiem i 250 mg 3 razy dziennie po zabiegu (25). Reuther i wsp. proponują zastosowanie penicyliny na 4-7 dni przed zabiegiem i 4-7 dni po za­biegu (26). Martin i wsp. zalecają podawanie penicyliny w dawce 3 g, w przypadku nadwrażliwości − klindamy­cynę w dawce 600 mg (27).

U pacjentów poddawanych radioterapii istnieje duże ryzyko rozwoju próchnicy popromiennej. Rozwija się ona około 4-6 miesięcy po zakończeniu cyklu radiote­rapii i charakteryzuje się bardzo szybkim i agresywnym przebiegiem. Bardzo często zaatakowane są wszystkie zęby. Promienie jonizujące powodują zmiany zwyrod­nieniowe w miazdze zęba, a co za tym idzie − upo­śledzają funkcje miazgi. Szkliwo staje się kruche i bar­dziej podatne na czynniki próchnicogenne. Rozwojowi próchnicy sprzyja również upośledzone wydzielanie śliny. Często występuje stan zapalny dziąseł i przyzębia. Pacjenci przed radioterapią i po radioterapii wymagają opieki stomatologicznej oraz bardzo dużej samodyscy­pl...