Klasyczne i współczesne metody obrazowania radiologicznego w diagnostyce stomatologicznej – cz. I
Zabieg ekstrakcji powinien być wykonany atraumatycznie. Najlepiej usuwać po kilka zębów w trakcie jednej wizyty, a ranę zaopatrzyć szwem. Bardzo ważne jest zastosowanie znieczulenia bez środków obkurczających naczynia. Takie postępowanie doprowadza do wygojenia ran i zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych podczas radioterapii i osteoradionekrolizy (21, 22, 23, 24). Wykonanie sanacji jamy ustnej przed radioterapią jest bezwzględnie wskazane, ponieważ w trakcie trwania cyklu naświetlań nie należy usuwać zębów. Zabiegi stomatologiczne mogą być wykonywane dopiero po upływie 6 miesięcy od zakończenia radioterapii (15). Nie należy zapominać również o 2-tygodniowej osłonie antybiotykowej (tydzień przed zabiegiem i tydzień po). Niestety w piśmiennictwie nie wskazuje się jednoznacznie, jakie antybiotyki i w jakich dawkach powinny być stosowane (16). McLoad i wsp. zaproponowali stosowanie amoksycyliny w dawce 3 g przed zabiegiem i 250 mg 3 razy dziennie po zabiegu (25). Reuther i wsp. proponują zastosowanie penicyliny na 4-7 dni przed zabiegiem i 4-7 dni po zabiegu (26). Martin i wsp. zalecają podawanie penicyliny w dawce 3 g, w przypadku nadwrażliwości − klindamycynę w dawce 600 mg (27).
U pacjentów poddawanych radioterapii istnieje duże ryzyko rozwoju próchnicy popromiennej. Rozwija się ona około 4-6 miesięcy po zakończeniu cyklu radioterapii i charakteryzuje się bardzo szybkim i agresywnym przebiegiem. Bardzo często zaatakowane są wszystkie zęby. Promienie jonizujące powodują zmiany zwyrodnieniowe w miazdze zęba, a co za tym idzie − upośledzają funkcje miazgi. Szkliwo staje się kruche i bardziej podatne na czynniki próchnicogenne. Rozwojowi próchnicy sprzyja również upośledzone wydzielanie śliny. Często występuje stan [...]
