Metody oceny okluzji za pomocą urządzeń konwencjonalnych oraz elektronicznych: przegląd literatury

Materiały i metody

Przegląd piśmiennictwa przeprowadzono w Google Scholar, wyszukując następujące terminy: dental occlusion, occlusal adjustment or occlusal assessment and electronic.

Jakościowe wskaźniki okluzyjne

Do tej grupy zaliczamy: kalki artykulacyjne (12), folie Shimstock (13, 14), arkusze wosku artykulacyjnego (15, 16) oraz elastomerowe materiały wyciskowe (17). Użycie jakościowych wskaźników okluzyjnych jest konieczne do ustalenia miejsc kontaktów zgryzowych i/lub zarejestrowania oraz przeniesienia relacji szczęki do żuchwy do artykulatora (3, 4). Wskaźniki te biorą również udział w wykonawstwie uzupełnień protetycznych, umożliwiają ich wykonanie w prawidłowych relacjach zgryzowych (3).

Należy podkreślić, że stosowanie tej strategii nie jest uważane za idealną metodę oceny zgryzu ze względu na subiektywną analizę, statyczny charakter i restrykcyjne cechy, jakie posiadają te materiały. Ponadto istniejąca literatura wydaje się nie dostarczać odpowiednich dowodów dotyczących ich powtarzalności i dokładności (10, 17-19). Wykazano, że metoda ta jest niezwykle podatna na błędy i często prowadzi do uzyskania słabych kontaktów okluzyjnych (17-19). Należy wziąć pod uwagę cechy fizyczne i właściwości tych wskaźników okluzyjnych, takie jak: skurcz objętościowy, lepkość, odkształcenie i elastyczność. Lekarz klinicysta jest w stanie szacunkowo określić stopień siły zgryzu na podstawie głębi koloru śladu tuszu, wielkości śladu tuszu lub głębokości odciśniętego materiału silikonowego albo woskowego (3, 4).

Przegląd jakościowych wskaźników okluzyjnych