Metody oceny żywotności i wrażliwości miazgi zębów i ich wartość diagnostyczna

Test elektryczny

Test elektryczny (np. Pulp Tester f. Denjoy) służy do określania progu pobudliwości miazgi przy pomocy prądu faradycznego. Próg określany jest za pomocą najsłabszego bodźca, przy jakim miazga reaguje. Dla zdrowej miazgi nie przekracza on 40 µA. Dodatnia odpowiedź wynika z przepływu jonów w płynie kanalikowym i lokalnej depolaryzacji, która prowadzi do wzbudzenia potencjału we włóknie nerwowym. Uczucie mrowienia oznacza odpowiedź pozytywną. Reakcja nasila się wraz ze wzrostem siły działania bodźca. Zwiększenie progu pobudliwości wskazuje na obniżenie wrażliwości miazgi.

W początkowym etapie schorzeń przebiegających bezobjawowo miazga wykazuje prawidłowy próg pobudliwości. W ostrych zapaleniach reakcja na bodźce jest zwiększona, a w stanach przewlekłych – obniżona. Zęby z martwicą lub ze zgorzelą nie dają reakcji. Wyjątek stanowi martwica rozpływna, w przypadku której wynik może być fałszywie pozytywny. Dobre przewodnictwo wilgotnych mas zgorzelinowych sprawia, że przenoszą one bodźce na tkanki okołowierzchołkowe. Test elektryczny jest szczególnie przydatny po urazach zębów. Wartość liczbowa, która jest odczytywana w trakcie badania, pozwala na porównanie wyników w trakcie obserwacji.

Próg uzyskanej odpowiedzi zależy od miejsca przyłożenia sondy pomiarowej. Należy ją umieścić w okolicy rogu miazgi, ze względu na największe skupienie włókien nerwowych w tym obszarze. Wpływ na próg pobudliwości ma także grubość warstwy szkliwa – należy wybrać miejsce, w którym jest ono najcieńsze [5].

Sposób przeprowadzenia badania polega na przyłożeniu końcówki urządzenia (pokrytej np. pastą do zębów) do suchej, odizolowanej od dostępu śliny powierzchni zęba. Elektrodę umieszcza się na wilgotnej wardze. U...