Metody postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego – przegląd piśmiennictwa i obserwacje własne

Streszczenie:

Wstęp: Nawrót wady po leczeniu ortodontycznym jest„ciemną stroną”życia każdego ortodonty, a konieczność stawiania mu czoła – jego chlebem i solą. Jak w każdej dziedzinie życia łatwiej jest odnosić sukcesy, aktywnie przeciwdziałając niepożądanym zjawiskom, niż ignorować je jako„nieuniknione”, pozostawiając efekty naszej pracy ślepemu losowi, tym bardziej że etiologia wznowy jest wieloczynnikowa.
Cel pracy: Celem pracy były zatem porównanie opisywanych w piśmiennictwie i stosowanych we własnej praktyce metod postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego oraz ocena ich skuteczności klinicznej. Artykuł powstał z nadzieją, że jego lektura pomoże czytelnikom w podejmowaniu właściwych decyzji celem poprawy wyników leczenia retencyjnego.
Materiał i metoda: Dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego metod leczenia retencyjnego oraz ich skuteczności. Źródło literatury stanowiły internetowe bazy danych PUBMED i MEDLINE oraz artykuły z dostępnych czasopism wyszukiwane ręcznie. Na podstawie publikacji oraz obserwacji własnych analizowano czynniki ryzyka nawrotu wady zgryzu i metody przeciwdziałania wznowie, a także porównano skuteczność poszczególnych metod prowadzenia leczenia retencyjnego. 
Wnioski: 1. Zjawisko nawrotu wady, mimo zdobytej dotychczas wiedzy, należy uznać wciąż za nieprzewidywalne i często nieuniknione. 2. Nie istnieje„złoty środek” w postaci idealnej metody postępowania w fazie retencyjnej leczenia ortodontycznego. Na ortodoncie ciąży obowiązek planowania leczenia w taki sposób, aby zapewnić jak najlepszą stabilność wyniku, o czym decydują kształt i wielkość łuku zębowego, w tym szerokość międzykłowa oraz pozycja dolnych zębów siecznych. Ważne jest jednak, że niezależnie od najwyższej staranności prowadzenia terapii oraz jej wyniku, istnieją czynniki, które nieu...