MOTYWACJA – bodziec i reakcja

Wspominaliśmy już, że w odpowiednio skomponowanej kulturze organizacyjnej gabinetu szef staje się niejako wzorem do naśladowania dla innych. Jako autorytet dąży do wyznaczonych sobie zawodowych celów, włączając w ich realizację własnych pracowników. Personel (lekarze, asystentki, higienistki, rejestratorki, technicy) jest zależny od planów oraz wdrożeń właściciela. Współczesny właściciel powinien traktować swoich podwładnych na zasadzie partnerskiej, a nie podległościowej. Motywację innych powinien rozpocząć od odpowiedniej motywacji wewnętrznej. Coś na zasadzie prawidła, że wyłącznie szczęśliwy rodzic wychowuje szczęśliwe dzieci. Właściciel, zazwyczaj będący także lekarzem, najlepiej wie, w jaki sposób chciałby dbać o swój biznes i jakie cele zamierza osiągnąć. Na nim spoczywają przedsiębiorcze ryzyko inwestycyjne związane z koniecznością ponoszenia określonych kosztów oraz szacunkowość podjętego ryzyka. Motywacja pracownika wymaga indywidualnego podejścia biorącego pod uwagę: jego osobowość, potrzeby, wyznawane wartości i cele. Kluczową kwestią nie jest już to, „czy” motywować, ale „jak” motywować! Odpowiednie dostosowanie narzędzi wymaga ogromnego zaangażowania i wysiłku, ale bez wątpienia przekłada się na wymierne tego efekty.

Instrumenty motywacji

Podział na podstawowe instrumenty motywacji jest dosyć prosty i logiczny. Najczęściej dzielimy je na instrumenty finansowe oraz pozafinansowe. Jeszcze do niedawna głównym motywatorem do działania były pieniądze. Obecnie sytuacją idealną jest ta, w której oba czynniki się wzajemnie uzupełniają. W przypadkach niskiego poziomu PKB na mieszkańca danego regionu kwestie ekonomiczne nadal mają silne znaczenie. W miejscach o wyższym poziomie dobrobytu (szczególnie w większych miastach) motywacji należy szukać w czynnikach pozafinansowych. W każdym razie dobór odpowiednich czynników ...