Nadwrażliwość zębiny – nowoczesne leczenie wsparte laseroterapią

Brak jednak pełnej skuteczności takiego leczenia stwarza konieczność poszukiwania innych metod, np. zastosowania laserów w celu eliminacji nadwrażliwości. Zastosowanie tutaj znalazły lasery zarówno małej mocy (fotobiomodulacja), jak i lasery wysokiej mocy (ablacyjne). W pierwszym przypadku fotobiomodulacją nazywamy reakcję komórek i tkanek organizmu na promieniowanie nisko- i średnio energetyczne laserów, tj. 0,1-6 i 7-500 mW, co wyraża się w formie efektów pierwotnych (wewnątrzkomórkowych), jak i wtórnych (tkankowych). Lasery fotobiomodulacyjne mieszczą się w przedziale długości fali elektromagnetycznej 600-1200 nm.

Efekty pierwotne polegają na pobudzeniu mitochondrialnych procesów metabolicznych. Zablokowany tlenkiem azotu (NO), w wyniku procesów zapalnych, mitochondrialny cytochrom c (w przebiegu łańcucha oddechowego) na skutek działania fali elektromagnetycznej zostaje odblokowany. Wybity NO dyfunduje z mitochondriów do cytoplazmy, a następnie przestrzeni międzykomórkowej, powodując tam silne rozszerzenie włosowatych naczyń krwionośnych. Odblokowany cytochrom zapewnia akumulację energii fotonów w sposób chemiczny poprzez tworzenie ATP i reaktywnych form tlenu. Zgromadzona energia jest wykorzystywana do zmiany ekspresji genów, a tym samym wzrostu syntezy kwasów nukleinowych w jądrze komórkowym. W wyniku tych procesów dochodzi do poprawy metabolizmu komórek oraz ich liczniejszych podziałów. Efekty wtórne, jakie uzyskujemy, to: działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne, biomodulacyjne (wzrost m.in.: keratynocytów, fibroblastów i osteoblastów oraz naczyń krwionośnych i nerwów), ponadto wzrost syntezy interferonu, zwiększenie fagocytozy oraz wzrost uwalniania limfokin, co ujawnia się jako miejscowy efekt odpornościowy (7).

W leczeniu nadwrażliwości wykorzystujemy głównie zjawisko hiperpolaryzacji błon wypustek komórek nerwowych – akson...