Oddziaływanie pionowe i poprzeczne przerzutów podniebiennych u dorosłej pacjentki z wadą klasy III – opis przypadku

Streszczenie: Przerzut podniebienny należy do stałych aparatów wewnątrzustnych najczęściej stosowanych w ortodoncji w celu zapewnienia zakotwienia. Celem publikacji jest opisanie przypadku, w którym u dorosłej pacjentki z tendencją do klasy III, ze zwężeniem podniebienia i z obustronnym zgryzem krzyżowym tylnym zastosowano dwa przerzuty podniebienne w celu wywarcia wpływu na tork zarówno pierwszego, jak i drugiego zęba trzonowego. Dwa przerzuty podniebienne na pierwszym i drugim zębie trzonowym szczęki umożliwiają skuteczną kontrolę tylnych segmentów łuku zębowego i poprawę rotacji zębów trzonowych. Pozwalają one uzyskać nagryz pionowy zamiast go utracić, jak to bywa w przypadku posłużenia się innymi metodami, i uniknąć pogłębienia krzywej Wilsona, uzyskując bardziej stabilną okluzję bez potrzeby dodatkowego zakotwienia kostnego.

Słowa kluczowe: łuk podniebienny, klasa III

Przerzut podniebienny bywa jednym z najczęściej stosowanych wewnątrzustnych pomocniczych urządzeń stacjonarnych, stosowanych w ortodoncji w celu zapewnienia zakotwienia. Jeżeli jest założony pasywnie, zapewnia kontrolę w trzech wymiarach, pomaga utrzymać poprzeczny wymiar segmentu tylnego podczas leczenia i utrzymuje przestrzeń podczas przemieszczania segmentów bocznych, a jeśli jest aktywny, może powodować rotację i wyprostowanie zębów trzonowych [1]. Zadaniem przerzutu podniebiennego jest uniknięcie dopoliczkowego lub dopodniebiennego wychylenia zębów trzonowych podczas działania siły intruzyjnej na zęby sieczne; utrzymuje on zęby trzonowe we właściwej pozycji i zapewnia efekt równomiernego rozkładu sił podczas przemieszczania segmentów bocznych. W odróżnieniu od innych urządzeń do korekcji nadmiernego wyrzynania się zębów trzonowych szczęki (jak m.in. wyciąg zewnątrzustny, proca bródkowa) przerzut podniebienny jest aparatem stały...