Odmowa udzielenia świadczeń zdrowotnych przez lekarza

Prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych

Zgodnie z art. 68 Konstytucji RP z 1997 roku każdy ma prawo do ochrony zdrowia, każdy obywatel ma również prawo dostępu do świadczeń medycznych finansowanych ze środków publicznych, na warunkach określonych w ustawie o ubezpieczeniu zdrowotnym. Szczególna opieka powinna być zapewniona dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i w podeszłym wieku. Prawo do ochrony zdrowia obejmuje obowiązek podejmowania działań zarówno na rzecz ogółu ludności, jak i działania na rzecz indywidualnych osób. Konstytucja w zakresie prawa pacjenta do świadczeń zdrowotnych zawiera odesłanie do ustawy regulującej szczegółowo przedmiotowa problematykę. Aktualnie problematykę ubezpieczenia zdrowotnego w Polsce, w tym status ubezpieczonego i zakres przysługujących mu świadczeń zdrowotnych, tzw. gwarantowanych, reguluje przede wszystkim Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027 z pózn. zm.) zwana dalej u.s.o.z. Polski system ubezpieczeń zdrowotnych składa się z trzech podstawowych elementów, którymi są:

• ubezpieczony (świadczeniobiorca),
• ubezpieczyciel (płatnik – NFZ),
• dostawca świadczenia medycznego (świadczeniodawca – np. dentysta mający kontrakt z NFZ).

Świadczeniobiorca to osoba fizyczna uprawniona do korzystania/korzystająca ze świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych (pacjent). Inaczej jest to ubezpieczony w Narodowym Funduszu Zdrowia. Uprawnionymi do określonych przepisami świadczeń zdrowotnych są ubezpieczeni podlegający ubezpieczeniu zdrowotnemu w Narodowym Funduszu Zdrowia, zarówno obowiązkowo, jak i dobrowolnie. Do korzystania ze świadczeń zdrowotnych na zasadach określonych w ustawie o świadczen...