Odporność na przecieki bakteryjne czterech środków łączących używanych do cementowania koron

Nieodpowiednia szczelność brzeżna pełnych koron metalowych lub ceramicznych przeznaczonych do całkowitego pokrycia zęba, odbudowy na porcelanie łączonej z metalem oraz wypełnień inlay/onlay są jednymi z najważniejszych błędów, które mogą wpłynąć na wymywanie się materiału cementującego. Może to skutkować penetracją bakteryjną między odbudową protetyczną a zębiną, zatem zwiększa się ryzyko próchnicy wtórnej oraz zapalenia miazgi, co z kolei może zagrozić trwałości całego wypełnienia (1). Jak wykazali Piwowarczyk i współpracownicy (2), wybór materiału do cementowania pracy może mieć znaczący wpływ na stopień mikroprzecieku. Historycznie patrząc, cement fosforanowo-cynkowy był najczęściej stosowanym cementem przy cementowaniu prac pośrednich z prefabrykowanych elementów. Kwas fosforowy oraz tlenek cynku łączą się w reakcji jonowej, tworząc amorficzną masę o niskim pH. Jednakże cement ten nie wiąże z zębiną, a dzięki swojej rozpuszczalności powoduje rozpad prowadzący do wyższego współczynnika mikroprzecieków niż w przypadku innych cementów (3, 4). Aby przezwyciężyć ten problem, cementy glasjonomerowe, cementy na bazie glasjonomeru modyfikowanego żywicą, cementy z żywicy kompozytowej w ostatnich latach zostały bardzo rozwinięte (5). Współcześnie wprowadzono nowe, ulepszone cementy samoadhezyjne, oparte na żywicy lub glasjonomerach z modyfikowaną żywicą, które to są obecnie używane w stomatologii. Oparte na żywicy cementy łączące mogą penetrować kanaliki zębinowe i odsłonięte włókienka kolagenowe oraz wiązać się z zębiną przez mikromechaniczne zazębianie się (6).

Glasjonomery modyfikowane żywicą są hybrydowymi formułami składającymi się ze szklanych wypełniaczy z krzemianu fluoro­aluminiowego, kwasu poliakrylowego i żywic kompozytowych oraz zwierających foto- albo chemiczne inicjatory, a także mon...