Ortodoncja i technika dentystyczna – spojrzenie w przeszłość – część 1

Średniowiecze

Okres ten był bardzo ubogi we wszelkie odkrycia. Wyjątkiem jest działalność Pawła z Eginy (Paulus Aegineta, 625–690). Twierdził on, że zęby nadliczbowe, które zaburzają symetrię łuku zębowego, mogą zostać usunięte. W przypadku gdy pojedynczy ząb był dłuższy od pozostałych, zalecał piłowanie go za pomocą narzędzia przypominającego pilnik. Ten arabski lekarz uważał również, że „krzywe zęby nie podobają się kobietom” (4).

W epoce renesansu Mona Lisa swym tajemniczym uśmiechem przywołuje na myśl postać Leonarda da Vinci (1452–1519). Był to pierwszy artysta, który tak wnikliwie przeanalizował ciało ludzkie i przedstawił je za pomocą swojego talentu malarskiego. Opisał i wykonał szkice wielu zębów wraz z ich korzeniami. Dostrzegł, że uzębienie jest zróżnicowane pod względem wywieranej siły oraz funkcji, jakie pełnią poszczególne grupy zębów. Da Vinci, zauważając wzajemną relację szczęk, odkrył podstawy artykulacji (4).

Belgijski uczony Andreas Vesalius (1514–1564) w swoim dziele „On the Fubric of the Human Body”, będącym do dziś fundamentem wiedzy teoretycznej z zakresu anatomii ciała ludzkiego, przedstawił również aspekty z zakresu stomatologii. Opis obejmował anatomię zębów, szczególnie skupiając się na pęcherzyku zębowym oraz procesie wyrzynania zęba. Kilka lat później Włoch Gabriele Fallopio wzbogacił tę charakterystykę o bardziej szczegółowe dane oraz zaprezentował podział podniebienia na twarde i miękkie. Warto wspomnieć, że Vesalius na podstawie przeprowadzonych przez siebie sekcji zwłok podważył wiedzę Klaudiusza Galena i dowiódł, iż ten błędnie przedstawił wiele zagadnień z zakresu anatomii człowieka (4). Francuski chirurg Ambrose Paré (1517–1590) jako pierwszy zastosował obturator do leczenia deformacji, jaką był rozszczep podniebienia (4).