Pionowe złamanie korzenia – przyczyny, diagnoza, leczenie – przegląd piśmiennictwa
W przypadku diagnozowania pionowego złamania korzenia należy obejrzeć dokładnie zewnętrzną powierzchnię korony i korzenia zęba. Recesja dziąsła pomaga w badaniu powierzchni korzenia, lecz w przypadku jej braku należy delikatnie odciągnąć dziąsło od zęba nakładaczem w znieczuleniu miejscowym. Do badania zewnętrznej powierzchni korzenia przydatny jest również ostry zgłębnik. Czasem można wyczuć charakterystyczne kliknięcie podczas przesuwania sondy nad linią złamania (8, 14). W badaniu zewnątrzzębowym pomocna staje się również metoda transiluminacji, czyli podświetlania zęba, na przykład lampą do polimeryzacji wypełnień kompozytowych (1, 8, 14).
Innym dodatkowym sposobem poszukiwania pionowych złamań korzenia jest obserwacja dna komory oraz kanału, najlepiej z użyciem mikroskopu endodontycznego. Pomocne w tej metodzie diagnozowania VRF może być użycie specjalnych barwników (np. błękit metylenowy), które, wypełniając szczelinę złamania, lepiej ją uwidaczniają (8).
W przypadku trudności w postawieniu prawidłowego rozpoznania należy rozważyć wykonanie operacji płatowej na tkankach przyzębia. Po wypreparowaniu płata widoczny jest ubytek kostny, zazwyczaj wypełniony tkanką ziarninową, w przypadkach nadal wątpliwych mikroskop endodontyczny może być pomocny w ujawnieniu pionowego złamania korzenia (1).
Badanie radiologiczne jest nieodzowne w przypadku diagnozowania pionowego złamania korzenia. Niestety często zmiany w kości towarzyszące VRF uwidaczniają się na zdjęciu radiologicznym bardzo późno albo nie obserwuje się żadnych zmian w obrazie rtg. (8). Według Pittsa i Natkina istnieją tylko dwie sytuacje, w których od początku w obrazie rentgenowskim widoczne jest pionowe złamanie korzenia. Należą do nich segmentacja złamanych fragmentów korzenia lub uwidocznienie cieniutkiej jak włos [...]
