Podstawy prawne wystawiania recept

Jednym z przyznanych prawem specyficznych uprawnień zawodowych lekarzy i lekarzy dentystów jest ich prawo do wystawiania recept dla pacjentów. Czynność powyższa związana jest z udzielaniem świadczenia zdrowotnego.

Pisemne polecenie lekarza wykonania leku przez aptekarza ma swoją historyczną tradycję. Pierwsze recepty pojawiły się w XIII wieku. Zgodnie z przyjętą praktyką recepta jest formą polecenia lekarza skierowaną do farmaceuty odnośnie sporządzenia, oznaczania i wydawania określonego leku. Obecnie dentysta może ordynować leki, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego, które są dopuszczone do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej, oraz wyroby medyczne, wyposażenie wyrobów medycznych, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz aktywne wyroby medyczne do implantacji. Co do zasady wystawienie recepty powinno być poprzedzone badaniem pacjenta i stanowić opartą na wiedzy medycznej adekwatną reakcję na stwierdzony stan faktyczny (rozstrój zdrowia). Recepta stanowi generalnie podstawę dla pacjenta do otrzymania leku za zapłatę jego wartości, a w określonych wypadkach do otrzymania refundowanego leku, środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobu medycznego. Lekarz może wystawiać recepty na leki osobom ubezpieczonym w rozumieniu Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) na zasadach określonych w tej ustawie oraz w Ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz.U. Nr 122, poz. 696 oraz z 2012 r., poz. 95). Wystawienie każdej recepty ma charakter sformalizowany i podlega regulacjom prawnym. Podstawowym aktem prawnym dotyczącym zasad wystawiania recept jest obecnie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dni...