Postępowanie diagnostycznego i lecznicze w pourazowym uszkodzeniu zębów
Omówienie
W przypadku pacjentów zgłaszających się z urazami w obrębie twarzoczaszki istotne są zebranie dokładnego wywiadu ogólnomedycznego oraz przeprowadzenie rzetelnego badania zarówno zewnątrz-, jak i wewnątrzustnego. Badając pacjenta, należy mieć na uwadze, że może dojść do uszkodzenia: zębów sąsiednich i przeciwstawnych, wyrostków zębodołowych, kości oraz tkanek miękkich.
Badanie kliniczne pacjenta jest najważniejszą częścią postępowania. W trakcie badania określa się rozległość urazu oraz ocenia, czy obrażenia dotyczą tylko zębów, czy struktur podtrzymujących. Kontroluje się, czy pacjent ma ze sobą odłamane fragmenty zębów, czy też konieczne jest wdrożenie trybu poszukiwania utraconych elementów koron zębów, wychodząc naprzeciw podejrzeniu o ich retencji w tkankach miękkich (6-8).
Dokładnie zebrany wywiad i badanie kliniczne poprzedzają wykonanie dokumentacji fotograficznej i skierowanie pacjenta na badania dodatkowe – współcześnie łatwo dostępne: radiowizjografia, zdjęcie pantomograficzne czy badanie CBCT.
Zdjęcia radiologiczne ujawniają pęknięcia i złamania w obrębie korzeni zębów. Pozwalają kontrolować proces apeksyfikacji korzeni (9, 10). Przypadki wtłoczenia fragmentów zębów w tkanki miękkie twarzy wymagają wykonania zdjęć RTG w nietypowych projekcjach (7).
Poręcznym narzędziem do szukania wbitych fragmentów w tkankach miękkich jest aparat USG (11). Dobrym nawykiem jest dokładna kontrola liczby zębów w jamie ustnej pacjenta, gdyż w przypadku rozległych urazów, do których dochodzi zazwyczaj podczas wypadków komunikacyjnych, zęby mogą ulec licznym przemieszczeniom. Jeżeli jest to konieczne, rozszerza się diagnostykę w celu wykluczenia aspiracji zęba do [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
