Problem reklamy usług stomatologicznych

Art. 14 u.d.l. stanowi podstawę prawną umożliwiającą podawanie informacji o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń, a dodatkowo określa zakaz ich reklamy. Z tego względu podmioty lecznicze nie mogą podejmować działań promocyjnych o charakterze masowym, takich jak np. reklama telewizyjna, radiowa czy prasowa. Należy przyjąć, że podmiot leczniczy nie może zachęcać do skorzystania z realizowanych w nim świadczeń zdrowotnych, a w szczególności publicznie informować o promocjach, zniżkach, rabatach, wysokiej jakości świadczeń, profesjonalizmie pracowników itp. (3). Należy przyjąć, że podmiot leczniczy ma prawny obowiązek informacyjny w stosunku do swoich obecnych i potencjalnych pacjentów, a jego zakres (treść podawanych informacji) określa ustawa. Jednakże informacje podawane przez podmiot leczniczy do publicznej wiadomości nie mogą stanowić reklamy. W rezultacie w praktyce informacja udostępniana publicznie przez przychodnię stomatologiczną nie może mieć powszechnie przyjętych cech reklamy. Przede wszystkim zamieszczone treści nie mogą zachęcać do skorzystania z usług konkretnej przychodni stomatologicznej lub konkretnego dentysty czy też z konkretnej usługi stomatologicznej (np. scalingu).

Generalnie w aspekcie treści informacji należy przyjąć, że niedopuszczalne jest używanie przymiotników, takich szczególnie jak: najlepszy (sprzęt, specjalista), najtańszy, najnowocześniejszy, najkrótsze (terminy) i zbliżonych zakresowo przysłówków (np. najtaniej, najszybciej). Należy w treści informacji skierowanej do publicznej wiadomości bezspornie uznać za niedopuszczalne odniesienia do ceny świadczeń zdrowotnych, w tym jej korzystnej wysokości, rabatów, rat itp. (np. przy scalingu piaskowanie gratis; 15% zniżki dla stałych klientów...