Problem stosowania separatorów amalgamatowych

Szkodliwość związków rtęci jest faktem niepodważalnym. Jej niekorzystny wpływ na organizm ludzki został wielokrotnie potwierdzony w licznych badaniach prowadzonych od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku oraz w doświadczeniach wynikających z codziennego zastosowania produktów zawierających związki rtęci. Dzięki swoim właściwościom fizycznym (rtęć w temperaturze pokojowej jest gazem) bardzo łatwo absorbuje się poprzez układ oddechowy (80%) (1). Rtęć uznawana jest za najbardziej toksyczny nieradioaktywny pierwiastek, a jego opary to jedna z najbardziej toksycznych form rtęci, przez wielu badaczy traktowana na równi z rtęcią organiczną (1). Toksyczny wpływ tego szeroko występującego w produktach naturalnych metalu na neurony ludzkie, uważa się za dziesięciokrotnie większy od ołowiu (2-4).

Oddziaływanie tego pierwiastka wiąże się z występowaniem chorób mięśnia sercowego, układu moczowego (5), ale również chorobą Alzheimera (6), chorobą Parkinsona (7), ze stwardnieniem rozsianym (8) oraz z ryzykiem uszkodzenia neuronów motorycznych – znanym powszechnie jako stwardnienie zanikowe boczne (9).

Bezsprzecznie potwierdzony został również wpływ rtęci zawartej w amalgamatowych wypełnieniach stomatologicznych na uszkodzenia DNA (10). U pacjentów z tego rodzaju wypełnieniami odnotowano podwyższone markery stresu oksydacyjnego w ślinie (11, 12) i krwi (13, 14). Jednocześnie stwierdzono, iż stres oksydacyjny wywołujący uszkodzenia komórek wiąże się bezpośrednio z liczbą zastosowanych plomb (15, 16).

Ponadto wskazuje się na związek plomb amalgamatowych na: atopowe zapalenie skóry, antybiotykoodporność i zaburzenia autoimmunologiczne (17-21).