Profilaktyka poekspozycyjna w gabinecie stomatologicznym – aktualizacja
Drogi przenoszenia zakażenia w gabinecie stomatologicznym
Podstawowe wrota przenoszenia zakażenia to drogi: krwiopochodna, kontaktu bezpośredniego i powietrzno-kropelkowa. W czasie leczenia zębów uszkodzeniu ulegają naczynia krwionośne i tkanki miękkie, które, krwawiąc, zanieczyszczają wszystkie powierzchnie narzędzi dentystycznych. Podczas opracowywania ubytków w zębach oraz szlifowania i polerowania ich powierzchni wytwarza się bioaerozol, który dzięki szybkoobrotowym elementom wyposażenia unitu dentystycznego unosi się w powietrzu, a opadając, skaża wszystkie powierzchnie wokół fotela, w tym np. opakowanie z chusteczkami jednorazowymi dla pacjentów oraz asystor, na którym stomatolog trzyma wszystko, co jest lub co może być przydatne podczas zabiegu. Bioaerozol jest wdychany przez lekarza stomatologa, który pracuje kilka/kilkanaście godzin w miejscu jego najwyższej koncentracji, tj. w pobliżu jamy ustnej pacjenta. Skażeniu ulega również ubranie robocze całego zespołu stomatologicznego, który oprócz stomatologa obejmuje także asystentkę i/lub higienistkę stomatologiczną. Ablacja laserowa tkanki ludzkiej lub uzupełnień może spowodować destrukcję termiczną oraz wytworzyć produkty uboczne zawierające martwy i żywy materiał komórkowy (w tym fragmenty krwi), wirusy oraz toksyczne gazy i opary. Problematyczna jest zawartość materiału zakaźnego rozproszonego w aerozolu, który znajduje się w smudze po aplikacji światła lasera. Materiał ten może zawierać wirus opryszczki pospolitej (ang. herpes simplex virus – HSV) lub brodawczaka ludzkiego (ang. human papilloma virus – HPV). Wirusy te mogą dostać się do błony śluzowej lekarza stomatologa lub przebywającego obok personelu stomatologicznego. Za pośrednictwem rąk oraz zaplamionych, niezmienianych rękawic skaża się wszystkie powierzchnie znajdujące się wokół pacjenta.
Procedura poekspozycyjna
[...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
