Protezy overdenture wsparte na resztkowym uzębieniu własnym pacjenta – wybrane przykłady zastosowań elementów retencyjnych na podstawie piśmiennictwa

Wskazaniami do zastosowania protez OVD są następujące sytuacje kliniczne:

• obecność w jamie ustnej resztkowego uzębienia, które nie może zostać zakwalifikowane pod klasyczne uzupełnienia protetyczne,
• zachowane zęby w przednim odcinku łuku ze starciem patologicznym i jednoczesnymi brakami skrzydłowymi,
• przypadki zachowania uzębienia własnego w łuku przeciwstawnym,
• u pacjentów z chorobami przyzębia po korekcji chirurgicznej kieszonek (powyżej 3 mm) dobrze rokują jako podparcie protez OVD korzenie zachowane w kości wyrostka w ¹∕₂ swojej długości, a nawet ¹∕₃ (2),
• wady rozwojowe i nabyte, rozszczepy i ubytki pooperacyjne tkanek.

Trudności z planowaniem i wykonaniem protez OVD mogą dotyczyć sytuacji, w których występują: kolbowatość wyrostków zębodołowych, znaczne nachylenie osi długich korzeni, obniżona odległość między górnym i dolnym łukiem i zła higiena jamy ustnej (3). Są to przeciwwskazania względne, jako że współczesne systemy retencyjne pozwalają zaprojektować funkcjonalną protezę w prawie każdym z tych przypadków.

Kryteria doboru i kwalifikacji zębów podporowych

Jeśli istnieje możliwość w trakcie planowania leczenia protetycznego wyboru zębów przeznaczonych jako podporowe do protez OVD, należy brać pod uwagę:

• stan przyzębia – konieczność korekty kieszonek dziąsłowych powyżej 3 mm, umocowanie przynajmniej ¹∕₂ długości korzenia w kości wyrostka, jeśli planujemy rozwiązanie długoczasowe,
• kształt korzenia zęba – lepiej rokują płaskie i zakrzywione korzenie, rozbudowane w kierunku mezjalno-dystalnym,
• rozmieszczenie filarów w łuku – powinno być symetry...